Η επιστροφή του Marc Marquez στα Σαββατοκύριακα του MotoGP δεν είναι ανώδυνη. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε σωματικούς περιορισμούς, τέσσερις επεμβάσεις στο δεξί χέρι σε δύο χρόνια θα γίνουν αισθητές για πολύ καιρό ακόμα. Και μετά υπάρχει ένα Honda RC213V για διαχείριση που έχει χάσει την πυξίδα της εξέλιξης και ψάχνει απεγνωσμένα τα δεδομένα του για να επιτρέψει στους Ιάπωνες μηχανικούς να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές. 13η θέση στο τέλος των προκριματικών στην Αραγονία, 66 χιλιοστά τον χωρίζουν από την πρόσβαση στο Q2 που αντ’ αυτού καταλήγει στα χέρια του Johann Zarco.
Σωματικά προβλήματα το πρωί
Η περίοδος προσαρμογής μετά από περισσότερες από εκατό ημέρες άδειας θα απαιτήσει μια περίοδο προσαρμογής. Ωστόσο, ο Marc Marquez αφήνει τον εαυτό του να μιλάει ακόμη και για τη συντριβή το πρωί του Σαββάτου και μια ανθολογική παρέλαση με το δεξί του χέρι. Όλα δείχνουν ότι η ανάκαμψη του βραχίονα είναι στο σωστό δρόμο και η Honda μπορεί να δει ένα φως στο τέλος του τούνελ, ξεκινώντας να σχεδιάζει την επόμενη σεζόν στο MotoGP. Ένα πρώτο σημάδι είναι το νέο ψαλίδι αλουμινίου Kalex που συνεχίζει να παρακολουθείται από τον πρωταθλητή Cervera. Τα βλέμματα όμως είναι στραμμένα πάνω από όλα στις αθλητικές συνθήκες του πρωταθλητή. “Τα προβλήματα ξεκίνησαν από τον 3ο ΠΠ, καθώς την Παρασκευή δεν ένιωθα καλά το πρωί. Το απόγευμα οδήγησα καλύτερα», εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου μετά την πρόκριση.
Η 13η θέση είναι αντιπροσωπευτική του πακέτου ποδηλάτου-αναβάτη αυτή τη στιγμή: “Σήμερα επέστρεψα στην πραγματικότητα… Ένιωσα ότι πολλοί αντίπαλοι έλεγαν ότι ήμουν στο βάθρο, αλλά ξέρω την πραγματικότητά μου. Για να είσαι εδώ και να παλεύεις με τους καλύτερους πρέπει να έχεις καλά συναισθήματα και ένα καλό σημείο εκκίνησης. Το δικό μου είναι τώρα, αλλά ο στόχος είναι να μαζέψω χιλιόμετρα, να στρίψω. Φυσικά και θα πιέσω, αλλά γνωρίζοντας ποια είναι τα όριά μας“. Δεν έχει συγκεκριμένο στόχο, αλλά για να φτάσει στην καρό σημαία, θα ήταν μεγάλη επιτυχία να διατηρήσει 23 διαδοχικούς γύρους.
Η πραγματικότητα του MotoGP
Η αντίδραση στην πτώση στο FP3 ήταν επίσης καλή, χωρίς συνέπειες, σηκώθηκε αμέσως για να τρέξει στα pits και να πάρει το δεύτερο ποδήλατο. “Δεν θέλεις ποτέ να πέσεις, αλλά κάποια στιγμή να κάνεις την πρώτη πτώση έτσι, να γλιστρήσεις, είναι ανακούφιση. Λέτε: «Έπεσα, φτάνει». Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που σέρνομαι στην άσφαλτο με 150 χλμ./ώρα. Η αίσθηση δεν είναι η ίδια, αλλά μετά πήγα να πάρω το δεύτερο ποδήλατο, το χέρι μου δεν έπαθε καθόλου. Είναι σημαντικό να νιώθετε άνετα. Αυτό σημαίνει ότι όταν πέφτω, μπορώ να βάλω και τα δύο χέρια, όχι μόνο το αριστερό“. Ένα μη δευτερεύον νοητικό βήμα που θα χρησιμεύσει για να βελτιώσει την αυτοπεποίθηση και να βρει το δρόμο προς τη νίκη.
Εδώ στην Aragon θα είναι ένας γύρος MotoGP στα σχοινιά, αναγκασμένος να περιορίσει τη ζημιά αλλά είναι απαραίτητος για να λαδώσει όλες τις ταχύτητες. “Ξέρω ότι υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες, αλλά πρέπει να είσαι ρεαλιστής«Ο Marc Marquez κατέληξε. “Θα ήταν ωραίο να φύγουμε, να φύγουμε και να κερδίσουμε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα αυτή τη στιγμή. Η πραγματικότητα είναι άλλη“.