Ο Ayrton Badovini ήταν πάντα ένα βήμα παραπέρα. Σε όλη την καριέρα του έπαιζε συχνά μπροστά. Γεννημένος στη Biella το 1986, ξεκίνησε να αγωνίζεται πολύ νωρίς, ήταν ίσως ο πρώτος που προσγειώθηκε σε τετράχρονους αγώνες ως παιδί και ήταν ο συγγραφέας μιας λαμπρής καριέρας. Σήμερα ο Ayrton Badovini ζει στη Romagna, έχει γυμναστήριο μαζί με έναν στενό φίλο του και εργάζεται ως μάνατζερ της 511 Racing Team στα γυναικεία πρωταθλήματα.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε οικογένεια ποδηλατών – λέει ο Ayrton Badovini στον Corsedimoto – Μια μέρα, όταν ήμουν πέντε χρονών, δοκίμασα ένα μίνι ποδήλατο σε μια έκθεση και το ερωτεύτηκα. Ζήτησα από τον Άγιο Βασίλη να μου δώσει ένα και άρχισα να τριγυρνάω στις πλατείες με τον πατέρα μου και τον θείο μου. Δούλευαν στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας και χρησιμοποιούσαν τα μασούρια, έτσι βάλαμε το εσωτερικό τους ως κώνους και μετά κάναμε σλάλομ. Μετά ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε μια πραγματική πίστα, σε ηλικία δέκα ετών κέρδισα το Ιταλικό Πρωτάθλημα και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Κάποτε ήταν πιο εύκολο από τώρα».
Τι εννοείς?
«Όταν ξεκίνησα υπήρχε περισσότερη αξιοκρατία. Αν ένα παιδί είχε ταλέντα, του έδιναν την ευκαιρία να συνεχίσει. Μετά τα minibike έκανα το Aprilia Challenger 125 Trophy για ένα χρόνο αλλά στο μεταξύ είχα δοκιμάσει ένα Ducati 748 και μου άρεσε. Ίσως οι γονείς μου να έμειναν λίγο αναίσθητοι, αλλά σε ηλικία 15 ετών άρχισα να οδηγώ με τετράχρονο και την επόμενη χρονιά αγωνίστηκα στο Ευρωπαϊκό Superstock με Ducati 999. Εκείνα τα χρόνια όλοι οι νέοι ήταν δίχρονοι, αλλά εγώ Μου άρεσαν πολύ περισσότερο τα μεγάλα ποδήλατα».
Το 2010 κυριαρχήσατε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Superstock 1000, κερδίζοντας εννέα στους δέκα αγώνες με την BMW Motorrad Italia.
«Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: Νομίζω ότι είμαι καλό ταλέντο, αλλά εκείνη τη χρονιά τα είχα όλα στην κορυφή. Είχα μια καταπληκτική ομάδα, ένα τεχνικό πακέτο σαφώς ανώτερο από αυτό όλων των άλλων, πολύ καλοί τεχνικοί δούλευαν στο γκαράζ. Χωρίς μια τέτοια ομάδα θα ήταν αδύνατο να κυριαρχήσουμε έτσι. Προφανώς και εγώ έβαλα μεγάλη προσπάθεια σε αυτό και πιθανότατα χωρίς έναν έμπειρο αναβάτη σαν εμένα η ομάδα δεν θα είχε πετύχει αυτά τα αποτελέσματα».
Υπάρχει ένα στιγμιότυπο από εκείνο το 2010 που κουβαλάς μέσα σου;
«Υπάρχει ένα επεισόδιο που κάνει ξεκάθαρο τον χαρακτήρα μου. Τον τελευταίο αγώνα κατεβαίνω από το βάθρο με το Παγκόσμιο Κύπελλο Πρωταθλητή αλλά είμαι εμφανώς λυπημένος. Ο επικεφαλής της BMW Italia το παρατηρεί και με ρωτάει τι έφταιξε. Λοιπόν, απάντησα ότι εντάξει, είχα κερδίσει αλλά δεν είχα ακόμα θέση στο Superbike για την επόμενη χρονιά. Δεν κατάφερα να απολαύσω τη στιγμή γιατί η εστίασή μου ήταν ήδη στο 2011. Και αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές, είναι μέρος του χαρακτήρα μου, σκέφτομαι πάντα τι θα ακολουθήσει, για τον στόχο που θα έρθει».
Η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας σου;
«Παλεύω να διαλέξω, αλλά αυτό που σκέφτομαι πιο συχνά είναι ο τέλειος γύρος μου. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike 2008, Superpole στην Αμερική και κάνω έναν γύρο που είναι απίστευτος για μένα. Ο ίδιος ο χρόνος δεν ήταν συναρπαστικός, αλλά ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να εκμεταλλευτώ καλά τις κατατακτήριες και να κάνω τα πάντα σωστά, καλύτερα από όσο νόμιζα».
Πότε συνειδητοποιήσατε ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθείτε;
«Το 2021 έπρεπε να είχα κάνει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike, αλλά όλα είχαν ακυρωθεί και γι’ αυτό είχα κάνει το CIV. Και εγώ τα είχα πάει καλά αλλά είχα κλείσει ψυχικά. Δεν ήταν εύκολο να φτάσω στον τελευταίο αγώνα, παρόλο που έκανα το προσωπικό μου καλύτερο στο Mugello. Δεν είχα πια τα ερεθίσματα. Ήταν καιρός να σκεφτώ κάτι άλλο. Ευχαριστώ δύο εξαιρετικούς τεχνικούς προϊστάμενους που έπαιξαν θεμελιώδη ρόλο στην καριέρα μου: τον Ντίνο Ακοτσέλα και τον Αλεσάντρο Φινέλι».
Δεν κάνεις καν ερασιτεχνικούς αγώνες;
«Έχει περάσει ενάμιση χρόνο από τότε που οδηγώ μοτοσυκλέτα και δεν το σκέφτομαι με τον πιο απόλυτο τρόπο. Δεν μπορούσα να πάω γύρω από την πίστα χωρίς να κοιτάξω το χρονόμετρο. Η συζήτηση έχει κλείσει. Ίσως μια μέρα να πάω ιππασία για πλάκα αλλά οι αγώνες είναι ένα κλειστό κεφάλαιο».
Ayrton Badovini, τι στίγμα θα έδινες στην καριέρα σου;
«Ένα εφτά. Νομίζω ότι είχα κάποια καλά προσόντα, πάνω από το μέσο όρο, δεν παραπονιέμαι και δεν μετανιώνω. Νομίζω όμως ότι πολλές φορές βρέθηκα στο σωστό μέρος τη λάθος στιγμή ή το αντίστροφο. Λοιπόν, ίσως μου έλειψε η τύχη. Ωστόσο, δεν θέλω να σκέφτομαι το παρελθόν μου, αλλά να κοιτάζω μπροστά, στις προκλήσεις που με περιμένουν ακόμα».