«Στη Ρώμη, είτε γεννηθήκατε στο Λάτσιο είτε γεννηθήκατε ως Ρωμαίος. Υπάρχει μόνο ποδόσφαιρο. Άλλα αθλήματα θεωρούνται χάσιμο χρόνου και χρήματος». Ο Ilario Dionisi γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν για χρόνια ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του Ιταλικού Πρωταθλήματος Ταχύτητας. Ήταν δύο φορές πρωταθλητής Ιταλίας Supersport και τρεις φορές αντιπρωταθλητής. Σήμερα είναι δοκιμαστικός αναβάτης MV Agusta. Η ιστορία του είναι πολύ ωραία.
«Σαν παιδί ακολουθούσα τον Max Biaggi στην τηλεόραση, αλλά δεν ήταν μεγάλος θαυμαστής. λέει ο Ιλάριο Διονύση – Στην όγδοη τάξη, οι γονείς συνήθως έδιναν στα παιδιά σκούτερ, αλλά η μητέρα ανησυχούσε λίγο γιατί μπορεί να πληγωθείς. Της είπα ότι θα περίμενα μέχρι τα 16 μου για να πάρω το 125 αλλά ο μπαμπάς μου έκανε μια έκπληξη».
Οι οποίες?
«Ο μπαμπάς ήταν τρελός, με την καλή έννοια. Μου είπε ότι αφού μπορείς να πληγωθείς στο δρόμο, καλύτερα να ανέβεις στην πίστα για περισσότερη ησυχία και μου έκανε δώρο ένα 125SP. Έκανα τον πρώτο μου γύρο στην πίστα με τραβηγμένο τον συμπλέκτη γιατί δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πώς να οδηγήσω μοτοσυκλέτα. Μετά με πήγε να δω το CIV και ήταν η εποχή των Melandri, De Angelis… Το 1998 έκανα τον πρώτο μου αγώνα, στο Challenge Aprilia».
Πώς πήγε?
“Πολύ κακό! Βασικά δεν αγωνίστηκα γιατί δεν είχα τις προϋποθέσεις! Σε όλη τη σεζόν έκανα μόνο την κατηγορία Β, δεν κατάφερα ποτέ να μείνω ανάμεσα στους 36 πιο δυνατούς αλλά δεν τα παράτησα. Και την επόμενη χρονιά όλα πήγαν καλά, ήμουν ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές και η Aprilia, ως ανταμοιβή, με άφησε να κάνω μια δοκιμή με την Team Italia. Στη συνέχεια πέρασα στο Honda Trophy και στο CIV 125 αλλά δεν πήγε όπως ήλπιζα και έτσι άλλαξα πορεία».
Πήγες κατευθείαν στο 125 στα 1000;
«Έκανα το Aprilia RSV1000 Trophy, μετά το Ιταλικό Πρωτάθλημα Stock 1000 και το Παγκόσμιο Κύπελλο STK 1000. Εκείνα τα χρόνια είχα ένα πολύ άσχημο αγωνιστικό ατύχημα στη Monza: είχα σπάσει τα πάντα, αλλά η οικογένειά μου ήταν φανταστική και μου επέτρεψε να συνεχίσω: οι γονείς μου ήξεραν ότι η μοτοσικλέτα με έκανε χαρούμενη. Έτρεξα για κάποιο διάστημα με τον Celani. Το 2003 έκανα βάθρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Suzuki, το 2005 πάλευα για τον τίτλο αλλά έσπασα και τα δύο μου χέρια. Το 2006 γνώρισα τον MV Agusta και έπεσε η σπίθα».
Πότε αποφασίσατε να μεταβείτε από το 1000 στο 600;
«Στα τέλη του 2008 με κάλεσαν η Triumph για τους τελευταίους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Supersport. Έτρεξα με τον Garry McCoy και ήταν υπέροχο. Μετά αγωνίστηκα στο CIV Supersport. Ο Michelozzi με πήρε τηλέφωνο και πέρασα μερικά αξέχαστα χρόνια μαζί του στο Improve. Τι προκλήσεις με τον Ρομπέρτο Ταμπουρίνι! Το 2010 κατέκτησε τον ιταλικό τίτλο ενώ το 2011 και το 2012 εγώ».
Η κούρσα που έχει μείνει στην καρδιά σου;
«Η νίκη στο CIV στη Monza το 2011 μετά από μια υπέροχη μάχη με τον Tambu. Η νίκη στη Monza, στην πίστα όπου είχα ένα πολύ άσχημο ατύχημα, ήταν κάτι όμορφο. Το μπαλαντέρ στο Supersport στο Misano ήταν επίσης αξέχαστο το 2011. Κινδύνεψα να κερδίσω! Ήμουν στις πρώτες θέσεις σχεδόν σε όλο τον αγώνα, μετά ίσως είχα σωματική παρακμή αφού δεν έζησα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ή δεν ξέρω τι, αλλά αυτοί που ήταν πίσω ανέκαμψαν και τερμάτισα πέμπτος».
Ήσουν πρωταγωνιστής και τα επόμενα χρόνια. Το 2017 ήσασταν αντιπρωταθλητής Ιταλίας πίσω από τον Stirpe στο MV Agusta.
«Το παίξαμε μέχρι το τέλος. Δυστυχώς το Σάββατο είχα τεχνική πλήξη αλλά την Κυριακή δυσκολεύτηκα ακόμα. Στο τέλος, χάρηκα που κέρδισε ο Davide Stirpe, ο συμπαίκτης, φίλος και συνάδελφός μου στην MV Agusta».
Ilario Dionisi, τι κάνεις τώρα;
«Μένω στο Βαρέζε και είμαι δοκιμαστής αναβάτης MV Agusta και έχω δύο κόρες. Οδηγώ κάθε μέρα για τη δουλειά, οπότε δεν μου λείπει η μοτοσυκλέτα αυτή τη στιγμή. Ήταν πολύ ωραίο, ίσως μετανιώνω που δεν έκανα μια ολόκληρη σεζόν στο World Supersport αλλά σε κάθε περίπτωση είμαι ικανοποιημένος. Ξεκίνησα από το τίποτα, αλλά σύχναζα στα paddock Superbike στα χρόνια του Bayliss, κέρδισα πολλούς αγώνες, δύο τίτλους CIV και μετά βρήκα μια δουλειά που μου αρέσει στη μοτοσικλέτα. Έχασα τη μεγάλη ευκαιρία, είναι αλήθεια, αλλά είμαι ακόμα χαρούμενος».