Το αυτοκίνητο έχει ήδη φορτωθεί από το βράδυ. Νερό, μπότες, γάντια και μερικά μπουκάλια Sangiovese. Δεν μπορούμε να εμφανιστούμε στο Galliano Park με άδεια χέρια. Σχεδόν νιώθουμε ενοχές, φοβόμαστε να ενοχλήσουμε αλλά η καρδιά λέει να φύγουμε. Το εργοστάσιο βρίσκεται στη Via Emilia. Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε στην είσοδο της πλημμυρισμένης περιοχής είναι ένα πανό «Μην μας αποκαλείτε άγγελους της λάσπης, αλλά ποιους burdèl de paciug» (παιδιά της λάσπης, εκδ.) στην Τσεζένα. Συνεχίζουμε προς Φορλιμπόπολη και στην έξοδο της πόλης μια πύλη με την επιγραφή Πάρκο Γκαλιάνο.
Από έξω δεν αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση αλλά μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα μια δύσκολη σκηνή είναι αδύνατο να ξεχάσεις. Κοντά στην πίστα υπάρχει μια μικρή λίμνη αλλά δεν καταλαβαίνει πού τελειώνει η λίμνη και πού αρχίζει η πίστα. Το κύκλωμα δεν φαίνεται καθόλου.
Είναι 9.30 το πρωί και ο Manuel Fantini, ιδιοκτήτης του εργοστασίου μαζί με τους γονείς του, μας υποδέχεται αγκαλιά. Φοράει ένα μπλουζάκι Ferrari, ένα ψάθινο καπέλο, σκούρα γυαλιά για να προστατεύεται από τον ήλιο αλλά και από τα συναισθήματα, για να μην δείχνει εκείνα τα δάκρυα συγκίνησης που μερικές φορές κρυφοκοιτάζουν. Ο Μανουέλ έχει ξυπνήσει από τα ξημερώματα, αυτές τις μέρες δουλεύει 20 ώρες την ημέρα: Ο Γκαλιάνο για αυτόν είναι πολύ περισσότερο από τη δουλειά του, είναι η ζωή του. Είναι ένας σούπερ λάτρης των κινητήρων, ένας γιατρός της Romagna που δεν τα παρατάει. Μαζί του ο πατέρας του και πολλοί φίλοι και εθελοντές. Κάποιοι έρχονται από την Μπιέλα, άλλοι από το Βένετο, πολλοί από τη Ρομάνια.
Μπαίνουμε στις μύτες των ποδιών αλλά μόνο με μεταφορική έννοια γιατί οι μπότες ψηλά πάνω από τον αστράγαλο βυθίζονται αμέσως από τη λάσπη. Ναι, έπρεπε να είχαμε μπότες, αλλά ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι υπήρχε ακόμα τόσο πολύ νερό δέκα μέρες μετά την πλημμύρα.
Εθελοντές καθαρίζουν τον χώρο του μπαρ και του εστιατορίου όπου είχαν σταθμεύσει τα ποδήλατα, ελπίζοντας να μπορέσουν να τα σώσουν. Το διαμέρισμα όπου έμενε ο Μανουέλ με τους γονείς του έχει ήδη αδειάσει. Δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα. Έξω από ένα σωρό μπάζα: πλυντήριο ρούχων, στρώματα, αναμνήσεις μιας ζωής. Δυστυχώς οι τοίχοι μέσα στο διαμέρισμα ήταν γυψοσανίδες και ακόμη και οι τοίχοι πρέπει να πεταχτούν. Απομένουν μόνο τα μπάνια. Ανάμεσα στους πολλούς νέους εθελοντές, ελπίδα για το μέλλον. Κάποιοι είναι λάτρεις της μοτοσυκλέτας, άλλοι όχι. Είμαι απλά εδώ για να βοηθήσω «Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους μέσα από την καρδιά μου – λέει ο Μανουέλ Φαντίνι– είναι φανταστικοί, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς και χωρίς τους πολλούς φίλους που μας βοηθούν με κάθε τρόπο”.
Η δουλειά των εθελοντών κάνει τα μάτια σας να λάμπουν. Δουλεύουν με χαμόγελο, κάτω από τον ήλιο, κανείς δεν παραπονιέται, κανείς δεν κουράζεται. Προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά τα περισσότερα πράγματα καταλήγουν στο σωρό των ερειπίων γιατί θα ήταν περίπλοκο και ακριβό να διορθωθεί. Πιάτα και ποτήρια είναι τόσο καλυμμένα με λάσπη που μοιάζουν με αρχαιολογικά ευρήματα. Αποθηκεύεις μερικά φλιτζάνια, μερικές αναμνήσεις, τοποθετημένες σε μια γωνία που περιμένει να καθαριστεί.
Φαίνεται παράδοξο, αλλά το τρεχούμενο νερό είναι λιγοστό και με μικρή ισχύ και είναι ένα περαιτέρω φρένο. Όμως η πραγματική δύναμη είναι η ανιδιοτέλεια των εθελοντών. Και γύρω στο μεσημέρι μπορείτε να δείτε ολόκληρο τον όροφο στον χώρο του εστιατορίου: έχει αδειάσει. Τότε θα φτάσουν κάποιοι παίκτες ράγκμπι για να πάρουν τα πιο βαριά πράγματα όπως το ψυγείο.
Το πρωί οι εθελοντές έβγαλαν όλα τα μηχανάκια. «Οι μοτοσυκλέτες μου είναι σαν παιδιά και ας δούμε τι θα σωθεί. Τα αγόρια ήταν τρομακτικά, τα έκαναν όλα σε ένα πρωί. Η λάσπη στην πίστα αρχίζει να στεγνώνει και ίσως μπορέσουμε να την καθαρίσουμε με το χέρι χωρίς τόσους εκσκαφείς, τότε θα χρειαστούμε πολλούς εθελοντές και μετά θα σας ενημερώσω μέσω των κοινωνικών καναλιών του Galliano Park. Όποιος καθαρίζει την πίστα θα μπορεί να βάλει το όνομά του στην είσοδο, οπότε θα υπάρχουν και κάποια αγόρια που θα απασχοληθούν. Εάν η Ιταλία αντιδράσει έτσι, το φυσικό αέριο θα είναι ξανά σε λειτουργία σε λίγες εβδομάδες! Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ!”.