Ο Jacopo Zizza, για χρόνια οδηγός και μάνατζερ ομάδας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αντοχής, τώρα τεχνικός σχολιαστής του Eurosport για το FIM EWC, συμμετείχε στο περίφημο HAT 2023 το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ένας μοναδικός διαγωνισμός, αφηγημένος με λεπτομέρειες στο το ημερολόγιό του. Στο πνεύμα του πόσο αληθινή περιπέτεια μοτοσυκλετιστικού πάθους ήταν.
Του Jacopo Zizza
Συμμετέχετε στο HAT; Τι περιπέτεια!! Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω ευχαριστώντας τους διοργανωτές και τον Nicola Poggio για αυτήν την ευκαιρία, καθώς και τον Ennio Marchesin που έδωσε στη διάθεσή μου ένα SWM Six6 500. Στην πραγματικότητα, τι‘είναι το καπέλο Sanremo-Setriere; Το HAT σημαίνει «Hard Alpi Tor» και είναι το μεγαλύτερο event Adventuring στην Ευρώπη. Είναι μια βόλτα μέσα από τις Άλπεις της Λιγουρίας και του Πιεμόντε, που θα πραγματοποιηθεί χωρίς ανταγωνιστικές φιλοδοξίες, αλλά με την επιθυμία να ανακαλύψετε φυσικούς χωματόδρομους, απολαμβάνοντας διαφορετικά σενάρια με τη δυνατότητα να γνωρίσετε αμόλυντη φύση και συναρπαστικές και άγνωστες ιστορικές πραγματικότητες.
Για την 15η διοργάνωση συμμετείχαν στην εκκίνηση συνολικά 530 μηχανάκια.
Γιατί συμμετείχα;
Γιατί πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις. Από τότε που σταμάτησα να αγωνίζομαι στην πίστα, μου αρέσει να εξερευνώ νέα σενάρια και να βιώνω τη μοτοσυκλέτα με την απόλυτη ευχαρίστηση να την απολαμβάνω. Η ιδέα να συμμετάσχω ήταν στο μυαλό μου εδώ και μερικά χρόνια, αλλά πάντα υπήρχε κάτι που με σταματούσε. Με τα μάτια κάποιου που μπαίνει σε έναν άγνωστο κόσμο πρέπει να πω ότι μου άρεσαν τα πάντα. Η οργάνωση: άψογη και πάντα παρούσα, έτοιμη να επιλύσει κάθε κρίσιμο θέμα που προέκυψε, βρήκα όλα τα θετικά χαρακτηριστικά αυτών που είχα διαβάσει σε προηγούμενες εκδόσεις.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λέγοντας ότι για μένα ήταν το ντεμπούτο μου σε μια εκδήλωση αυτού του είδους και η εμπειρία μου εκτός δρόμου ήταν ελάχιστη. Η επιλογή να συμμετάσχω με το Swm οφείλεται στο ότι πάντα ήθελα να συμμετέχω σε εκδηλώσεις με μάρκες Varese. Είναι γνωστό ότι στην πόλη μου υπάρχουν πολλές σημαντικές πραγματικότητες, των οποίων η ιστορία μερικές φορές χρειάζεται απλώς να ξεσκονιστεί.
Μπαίνοντας στη μάντρα, παρόλο που δεν ήξερα κανέναν, είχα την ιδέα ότι δεν ήμουν μόνος. Ίσως επειδή το Swm μου ήταν μια άσπρη μύγα ανάμεσα σε όλα τα εξειδικευμένα μηχανάκια ή εκείνα με χωματόδρομους στο DNA τους. Πόσοι ήρθαν να το δουν με περιέργεια… Νομίζω ότι ήμασταν το πιο «ωραίο ή απίθανο» ζευγάρι στα paddock, ειδικά για την εγγραφή στην κατηγορία extreme 1000!
Έφυγα στις 11 το βράδυ του Σαββάτου και με τον Μάρκο και τον Αλεσάντρο, δύο παιδιά που γνώρισα επί τόπου, συνεργαστήκαμε. Τολμήσαμε κατά μήκος της διαδρομής, το βάρος ήταν πάνω τους να κάνουν τη ζωή μου πιο εύκολη ακολουθώντας τα ίχνη του πλοηγού και περιμένοντας με. Ιππασία στο δάσος, στο σκοτάδι, με ένα άγνωστο μηχανάκι και δύο χρόνια μετά τα τελευταία μου χιλιόμετρα στο χωματόδρομο ήταν όλα να ανακαλύψω. Έπρεπε να ξεκλειδώσω ξανά τον χάρτη στο κεφάλι μου, ειδικά για να μην οδηγώ πολύ τεταμένα για να εξοικονομήσω ενέργεια. Λίγα μέτρα και το κεφάλι ήταν ήδη το σωστό. Ξαναβίωσα πολλές αναμνήσεις από αγώνες στο σκοτάδι, με το παιχνίδι των φώτων από τα φώτα όσων πίσω σου θολώνουν τις γραμμές. Τι μαγεία!
Υπόλοιπο? Μετά την άγρυπνη νύχτα, με μίνι διαλείμματα για καφέ στην πορεία, κοιμηθήκαμε στις 8 για μια ώρα στη μέση του δάσους. Το δεύτερο βράδυ, με άλλους συμμετέχοντες, βρεθήκαμε να κοιμόμαστε σε έναν εταιρικό χώρο στάθμευσης που διατέθηκε. Τόσο κουρασμένος που κανείς δεν παραπονέθηκε για τη σκληρότητα της ασφάλτου.
Τι μου έχει μείνει από αυτή την περιπέτεια;
Η ομορφιά των τοπίων, το άρωμα των χαμόκλωνων καρυκευμένο με κούραση, αυτή η ικανοποίηση που ένιωσα απολαμβάνοντας την ανατολή του ηλίου χαμένη κάπου στις Θαλάσσιες Άλπεις, επειδή άξιζα εκείνες τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, που οδήγησαν σε μια νέα μέρα προσπάθειας, μοιράσματος και χαμογελαει.
Photo Credit Marco Cappelli
εικόνες
‘
‘