Η αυλαία πέφτει σε έναν θρύλο. Ο Maurizio Bottalico ανακοίνωσε την αποχώρησή του πριν από λίγους μήνες και την περασμένη Κυριακή συμμετείχε και κέρδισε τον τελευταίο του αγώνα. Ο «Τρελ Καπελάς» όπως είναι το παρατσούκλι του, αποχωρεί από τους αγώνες ως πρωταθλητής. Φέτος κέρδισε τέσσερις τίτλους, δύο από τους οποίους ιταλικούς και ισάριθμους ευρωπαϊκούς στις κατηγορίες 600 και 1000. Επιπλέον, έφτασε στο βάθρο στο Manx Grand Prix στον αγώνα Junior με τον Paton μπροστά σε χιλιάδες κόσμο και την οικογένειά του (στη φωτογραφία του Gianluca Domenicali). Στη δεύτερη συμμετοχή του στο Isle of Man πέτυχε αμέσως ένα απίστευτο αποτέλεσμα. Αλλά τώρα γυρίζει ένα νέο φύλλο, όπως λέει στον Corsedimoto.
«Φεύγω, δεν κάνω βήμα πίσω – λέει ο Maurizio Bottalico – Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρο εδώ και αρκετό καιρό. Τελείωσα την οδηγική μου καριέρα με 122 νίκες σε 153 αγώνες σε αγώνες δρόμου, με 7 ιταλικούς και 6 ευρωπαϊκούς τίτλους, με το βάθρο στο Manx και πολλές άλλες υπέροχες αναμνήσεις. Το θέμα έχει πλέον τεθεί, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι ένα οριστικό αντίο σε ολόκληρο τον κόσμο της μοτοσικλέτας».
Αφήνεις κανένα κενό ανοιχτό;
«Τώρα έχω ένα μικρό σωματικό πρόβλημα να λύσω, αλλά σε κάθε περίπτωση θα μπορούσα να είμαι παρών σε άλλους ρόλους στο μέλλον. Προς το παρόν δεν θα πω κάτι άλλο».
Τι ένιωσες όταν φόρεσες το κοστούμι και το κράνος σου για τον τελευταίο σου αγώνα;
«Ήμουν πολύ ήρεμος. Δεν σκέφτηκα πολύ τη βαθμολογία γιατί για να κερδίσω τον τίτλο έπρεπε απλώς να τερματίσω. Απλώς σκέφτηκα τη διασκέδαση και τον αγώνα ως αυτοσκοπό. Ο Λούκα Σαλβαδόρι αγωνίστηκε επίσης και ήξερα ότι θα ήταν στο παιχνίδι γιατί ξέρω πόσο γρήγορος είναι σε μοτοσικλέτα. Χάρηκα που ήρθε και για μένα ήταν ένα καλό ερέθισμα ως αναβάτης».
Από τις καλύτερες αναμνήσεις της καριέρας σας ήταν το βάθρο στο Manx;
«Φυσικά, το βάθρο ήταν κάτι το απίστευτο, νομίζω ότι είναι ο στόχος όλων όσοι συμμετέχουν στους Αγώνες Δρόμου. Φέτος ήμουν περίεργος να αξιοποιήσω την εμπειρία του 2022 και να δω πόσο γρήγορα θα μπορούσα να πάω. Δεν κατάλαβα το βάθρο μέχρι να φτάσω στον τερματισμό, αλλά όταν με κουνούσαν προς τη σκηνή, έζησα συναισθήματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είναι κρίμα για τον Senior καθώς ήμουν λίγο άτυχος αλλιώς θα μπορούσα να είχα στόχο και εκεί για το βάθρο. Στις ανεξίτηλες αναμνήσεις, εκτός από το Manx, συμπεριλαμβάνω και την πρόκληση με τον Max Biaggi στο supermoto. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν τόσα πολλά που θα ήταν αδύνατο να τα αναφέρουμε».
Μια στιγμή για διαγραφή;
“Το χειρότερο χρονολογείται από το CEV του 1999. Με άφησε στο σπίτι μια ομάδα που πήρε έναν οδηγό που πληρώνει στη θέση μου, αλλά μετά με κάλεσε πίσω στο τέλος της σεζόν επειδή ο αντικαταστάτης είχε κάνει πολύ λίγα”.
Τα παιδιά σας ήταν επίσης παρόντα στο Manx. Θα γίνει πιλότος ο μικρός;
«Φυσικά, το έβαλα ήδη στο ποδήλατο. Σίγουρα δεν θα εξαφανιστώ και θα συνεχίσω να ακολουθώ τη μοτοσυκλέτα σαν μπαμπάς».
Φωτογραφία Gianluca Domenicali