Moeilijk, onmogelijk om de tranen tegen te houden. 2023 markeert de tiende verjaardag van Andrea Antonelli en zijn vader Arnaldo opent zijn hart. Andrea kwam op 21 juli 2013 om het leven in de achtste ronde van het Wereldkampioenschap Supersport in Moskou. Hij was een groot talent en een coureur waar iedereen van hield.
“Hij was een speciaal persoon, hij is al tien jaar weg – vertelt Arnaldo Antonelli exclusief aan Corsedimoto – Op het moment dat zijn kwaliteiten werden erkend, verliet hij ons. Na veertien jaar racen en het opofferen van minimotoren aan de WSSP, zat hij eindelijk in het juiste team, op het juiste moment om op te staan en zijn dromen waar te maken”.
Welke relatie was er tussen jullie?
“Ik had een speciale band met hem omdat ik naast zijn vader ook zijn atletiektrainer was. Mentaal en fysiek was ik op hem gericht. Ik was erin geslaagd hem het plezier van trainen over te brengen. We brachten enkele winterdagen alleen door met de motard-motor in Latina, in Civitavecchia. Hij wist heel goed dat trainen hem goed zou doen in het voorjaar als hij op de andere fietsen stapte. Hij deed ook aan zwemmen, mountainbiken en in alle omstandigheden. Hij was een uitstekende atleet.”
Wat voelde je toen je op de baan was?
“Het was erg moeilijk voor mij. Aan de kant was angst, een angst die ik altijd heb gehad. Er was de gedachte aan wat er zou kunnen gebeuren, maar ik moest deze angst voor hem uitbannen. Ik moest hem duidelijk maken dat hij bepaalde dingen kon verbeteren. Ik beloonde hem niet altijd met resultaten om hem aan te sporen. Ik was stoer genoeg en als ik eraan denk, voel ik me slecht. Ik was de trainer, de mentale coach en ik was geen vader die altijd zei “alles is goed”:
Werkte Andrea Antonelli naast piloot?
“Andrea was de enige werkende chauffeur. Hij was landmeter op kantoor omdat ik hem duidelijk had gemaakt dat hij niet als een professionele chauffeur kon worden beschouwd totdat ze ons betaalden. We kwamen zondagavond terug uit Assen en maandag was hij op kantoor omdat ik hem wilde laten begrijpen dat het geen mislukking zou zijn geweest als hij het als chauffeur niet had gehaald, maar dat het leven gewoon door zou zijn gegaan . Ik had mezelf 10 jaar gegeven om hem als wereldkampioen te zien. Ik was realistisch en vergeleek hem met de anderen in de paddock, ik zag hem met kwaliteiten”.
Hij werd beschouwd als een modelcoureur vanwege de manier waarop hij de races benaderde.
“Ik was geobsedeerd door de warming-up voorafgaand aan de race en de warming-up en hij deed alles terwijl Biaggi vanuit de camper naar hem keek en naar de andere rijders die niet begrepen wat hij aan het doen was. Hij was zeer nauwgezet en voor mij was het een genoegen. Hij was geliefd bij de mensen die dicht bij hem stonden, hij hield zich bezig met zijn passie. We vertrokken met de camper en hij wilde als eerste in de paddock aankomen wat zijn koninkrijk was. 10 jaar lang zaten mijn moeder en broertje bij hem in deze camper. De laatste tijd kon hij goed opschieten met Stefano Morri. Ik had wat onkosten gemaakt om hem mee te laten racen, maar toen ik zag hoe hij met Stefano omging, zei ik dat dit het beste geld was dat ik had kunnen uitgeven om hem een toekomst te geven. Andrea wilde toen Morri aan zijn zijde, zelfs toen hij naar GoEleven ging. Maar hij kon het goed vinden met iedereen, met Denis Sacchetti…iedereen”.
Andrea Antonelli stierf in bijzondere omstandigheden, met de baan in onbetaalbare omstandigheden. Zijn er juridische stappen geweest?
“Ik heb geen rechtszaken aangespannen omdat hij de regenexpert was geworden, hij werd in die omstandigheden als de beste beschouwd. Zijn symbool was de haai. Hij raakte opgewonden in de regen en dit ding verpestte hem. Het begon die dag niet goed. Met zijn vertrouwen kwam hij aan de andere kant en haalde alle renners in. De motor was naar de andere kant van de baan gegaan en hij was een meter verwijderd van de veiligheid. Hij ging de fiets halen, hij gooide zichzelf niet van de baan. Om maar te zeggen de mentaliteit, het verlangen dat hij had. Hij stak de baan over om de motor te halen, hij dacht helemaal niet “nu ik de race uit heb, gooi ik mezelf op het gras”. Hij wilde de fiets pakken en de race voortzetten en dit heeft hem het leven gekost”.
Hij had een buitengewoon verlangen om tevoorschijn te komen.
“Hij had een competitieve geest, een ongelooflijk verlangen. Als hij in Latina Valentino zag met de motor waarmee hij altijd trainde, wilde hij voor hem blijven, als hij Dovizioso met de motorcross zag, dan wil hij voor hem blijven. Het had geen grenzen. Hij was zich bewust van zijn potentieel. Hij had zoveel vertrouwen dat hij naar zijn idolen keek en zich bij hen wilde voegen. Hij was niet bang. Hij wilde zelfs in de karttraining vooraan staan. Hij wilde ook altijd het beste van alles, hij streefde naar de beste fiets”.
Ter ere van hem is een non-profitorganisatie opgericht. Wat zijn uw activiteiten?
“Zijn vrienden hebben zich aangesloten bij deze vzw, maar ik wil er geen mensen bij betrekken en een imago creëren. Ik zou slecht zijn in het organiseren van dingen om Andrea te herinneren. Nu gebruiken we 5 per duizend vrienden om kinderen in nood te helpen. Met Kerst en Pasen geven we cadeautjes aan kinderen die financiële problemen hebben. Ik betaalde bijvoorbeeld de reis voor behoeftige kinderen die anders niet mee konden en dat soort dingen. Ik kan me niet slecht voelen als ik mensen vertel wie Andrea was.”.
Ben je gestopt met motorrijden?
“Ik ben al 10 jaar niet meer op het circuit geweest, maar ik benaderde het als een mentale coach. Ik heb een titel behaald, ik doe het in andere sporten en nu betrekt een vriend van mij mij erbij en volg ik de Superbike, ik ben een mentale coach op afstand van een vriend van Andrea. Volgend jaar zou ik met pensioen moeten gaan als leraar en zou ik iemand uit die wereld kunnen helpen, gratis dicht bij sommige rijders kunnen zijn, gewoon om opnieuw te beleven wat ik op de motor met Andrea heb meegemaakt. Ik was met Andrea op de wereld gekomen en met hem eindigde het. Ik ben nu begonnen met tennis en paddle met Luca, mijn andere zoon. Als ik meer tijd heb, wil ik de mensen die ik heb ontmoet graag weer zien.”
Heel moeilijk om te leven met een sterke talentpijn.
“Het is een dunne lijn waar je kiest tussen depressief worden of vechten voor de persoon die dicht bij je staat. Ik wiebelde en met mij de hele familie. We kozen ervoor om te vechten en als er een nieuwe Andrea was, kon ik hem een handje helpen om dezelfde emoties van de reizen, van het circuit opnieuw te beleven omdat het motorrijden in mij was gaan zitten. Ik moet elke zondag naar Andrea’s op het kerkhof, terwijl zijn broer daar niet kan komen omdat het voor hem nog steeds in zijn gedachten leeft. Ik ga naar hem toe, praat met hem, kijk naar de foto, ik kan doorgaan. Ik woonde bij Andrea 14 jaar geluk in een camper door Europa. Die camper heb ik nog steeds evenals zijn nieuw gekochte auto waar hij zo verliefd op was. Het was en blijft mijn auto zolang hij het doet, want hij geeft me een goed gevoel“.
Op de foto Andrea, zijn broer Luca en Marco Simoncelli. Wanneer heb je het ingenomen?
“We waren naar Mantua gegaan om te racen voor een motorcrossjongen die gewond was geraakt. Simoncelli was Andrea’s idool. Ze waren dicht bij elkaar aan de race begonnen. Alle 2 dat weekend buren. Andrea die niet kon wachten om hem te ontmoeten en hem wilde laten zien hoe goed hij was”.
Zijn er nog andere snapshots die je zijn bijgebleven?
“Dat zijn er zoveel… Een van zijn eerste mecaniciens was de vader van Alessio Perilli, de renner die op Assen om het leven kwam. Juist op dat circuit werd hij beloond en bracht hij bloemen naar de hoek waar de zoon van zijn monteur was overleden. Alessio’s vader was erg gehecht aan Andrea en ik probeerde het te begrijpen. De geschiedenis heeft ertoe geleid dat we gelijk zijn. Ik zal me het beeld van die bos bloemen altijd herinneren, net zoals ik het ongeluk in Brno niet zal vergeten waarbij Andrea flauwviel op de baan. Hij was toen hersteld en had deelgenomen aan de volgende race, maar het was alsof hij het tafereel in afwachting had meegemaakt dat toen weer opdook in Moskou. Het eindigde allemaal die dag.”