Ο Andrea Antonelli είχε ως σύμβολο τον καρχαρία. Λάτρευε τους αγώνες στο νερό και ήταν μια βροχερή μέρα πριν από δέκα χρόνια που είχε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike είχε σταματήσει, για δεύτερη χρονιά, στο Moscow Raceway Project, μια νέα πίστα που κατασκευάστηκε έξω από τη Μόσχα. Η πρώτη έκδοση ήταν ήδη κάτω από το νερό, η δεύτερη σε απαγορευτικές συνθήκες.
Ο Andrea Antonelli ωστόσο ήταν γαλήνιος, ένιωθε ασφάλεια, εκείνη τη μέρα στη βροχή σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα, όπως είχε πει ο πατέρας του Arnaldo σε συνέντευξή του στην Corsedimoto (διαβάστε εδώ). Αγωνίστηκε για την ομάδα Go-Eleven και ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Πάντα είχε δίπλα του τον Denis Sacchetti και τον Stefano Morri που, αφού ήταν ο μάνατζερ της ομάδας του στο Bike Service, συνέχισαν να τον ακολουθούν ούτως ή άλλως. Ξαφνικά μια πτώση, σηκώθηκε να πάει να πάρει το ποδήλατο και χτυπήθηκε. Η καρδιά του σταμάτησε. Στη μάντρα Superbike και γενικότερα στη μοτοσικλέτα, η ανάσα ήταν μικρή.
Ο Andrea Antonelli αγαπήθηκε από όλους. Ήταν 25 ετών, δεν ήταν ακόμα πρωταθλητής αλλά πιθανότατα θα γινόταν. Στο Superstock 1000 και 600 είχε μαζέψει πολλά βάθρα και ήταν στη δεύτερη σεζόν του στο Supersport. Έτρεξε με μια εξαιρετική ομάδα και είχε τα πάντα να αναδειχθεί. Ήταν σοβαρός, καλά προετοιμασμένος, ευγενικός, σωστός οδηγός: πρόσεχε πολύ την κάθε λεπτομέρεια. Στην καθημερινότητά του εργαζόταν ως τοπογράφος για να κρατήσει ανοιχτό το δρόμο του σε περίπτωση που δεν κατάφερνε να περάσει ως πιλότος. Όλοι όμως ήταν πρόθυμοι να στοιχηματίσουν ότι θα τα κατάφερνε. Ήταν ταλαντούχος, παθιασμένος και εξαιρετικά αφοσιωμένος: πίστευε σε αυτό, ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να το κάνει. Δυστυχώς, η μοίρα ήταν σκληρή. Πολλοί τον θυμούνται ακόμα και σήμερα όχι πόνο και νοσταλγία.
Μετά τον θάνατό του, άνοιξε ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να υποστηρίξει έργα αλληλεγγύης στην περιοχή του: www.andreaantonellionlus.com
