Afgelopen 7 sept Alex Salvini, meerdere titels in offroad, waaronder een iris in Enduro E2, heeft het einde van zijn carrière als professionele rijder aangekondigd. Dit betekent niet echt dat het zal stoppen, aangezien er al een nieuwe en belangrijke uitdaging aan de horizon ligt, Dakar genaamd. Een avontuur met heel weinig (geen) ervaring in de woestijn, om samen met Fantic en teamgenoten Franco Picco en Tiziano Internò te beleven, twee al ervaren collega’s van wie je zoveel mogelijk kunt leren voordat je begint. Hoe kijk je tegen deze nieuwe ervaring aan? Hoe beoordeelt u uw loopbaan? Wat als zijn zoon Sebastian, geboren in november 2019, op een dag in zijn voetsporen wil treden op de motor? Het antwoord zal je misschien verbazen… Bij EICMA hadden we de gelegenheid om met Salvini te praten, dit is wat hij ons vertelde.
Hoe is het idee ontstaan om de Dakar-uitdaging aan te gaan?
Vorig jaar had ik mijn eerste ‘ervaring’, als we het zo mogen noemen, bij de Swank Rally van Sardinië. Ik had nog nooit een roadbook gezien of zo, zo begon ik. Uiteindelijk had ik nooit het idee gehad om deel te nemen aan rally’s, motorrally’s of iets dergelijks, sterker nog, het had me zelfs nooit geïnspireerd. Toen ik het probeerde, gaf het me eigenlijk een gevoel van avontuur: niet weten waar je heen gaat, je weg vinden, aanwijzingen volgen, kaarten, notities… Het is iets waar ik uiteindelijk van genoot! Na het evenement begon ik te begrijpen waarom mensen ermee instemmen om veel geld uit te geven (als amateur kost het veel) en je gezondheid op het spel te zetten, aangezien het behoorlijk gevaarlijk is. Maar met de motor de woestijn in gaan heeft zo zijn charme. Dus ik zei tegen mezelf dat ik misschien in de toekomst, misschien over een paar jaar, deze Dakar-ervaring had willen hebben.
En in plaats daarvan sta je al aan de start in de Dakar 2023.
Ik dacht over 4-5 jaar, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren! We bespraken een meerjarige overeenkomst met Fantic als testimonial, testrijder, zelfs een raceonderdeel. Ik ging met pensioen, maar alleen als beroepscoureur, afscheid nemend van het Wereldkampioenschap, maar ik wilde nog steeds een race-onderdeel behouden. Ik hou van racen, dus misschien is het prima om wat races in Italië te doen, wat andere evenementen, zonder de stress van een kampioenschap. Marian [Roman, AD Fantic Motor] toen vertelde hij me dat ze de motor presenteerden en dat hij graag had dat ik de Dakar zou doen. Ik vertelde hem dat het te vroeg was, hij had het over een fietsontwikkelingsproject, communicatie… Uiteindelijk was het ja, dus laten we gaan!
Hoe bereid je je voor op zo’n evenement?
Een Dakar voorbereiden in twee maanden, zonder ooit de woestijn gezien te hebben, te weten hoe je moet navigeren of alle dingen te weten die achter de Dakar spelen… Het is het zwaarste autosportevenement ter wereld, het is niet zo eenvoudig. Normaal gesproken kost het jaren van voorbereiding, of in ieder geval van het ene jaar op het andere. Ik moet het in anderhalve maand, twee maanden voorbereiden.
In die zin een avontuur “à la Petrucci”.
Ik hoorde vorige week van Danilo. “Je bent af!” Ik heb het hem verteld. “Ik heb zoveel geriskeerd!” hij antwoordde mij. Maar als project is het allemaal anders dan wat hij heeft: we gaan daarheen met de nieuwe fiets, om te ontwikkelen en af te ronden. Ik totaal zonder ervaring, terwijl Danilo het een paar weken met zijn KTM-teamgenoten had gedaan. Hij reed toen met een fiets die al vele jaren is getest, maar we gaan vanuit een andere invalshoek: om ervaring op te doen, voor dit mediaproject. Het zal heel leuk zijn om te zien hoe de Dakar is: ik ontdek dat het veel complexer is dan het van buitenaf lijkt. En als ik erachter kom, ondanks dat ik al 20 jaar in het vak zit, denk ik niet dat mensen zich kunnen voorstellen hoe anders het is dan wat ze zien. Ik vind het leuk om te vertellen wat er werkelijk achter de Dakar zit voor een profrenner, of liever gezegd een voormalig profrenner in mijn geval. Ik ben een neofiet in deze specialiteit, ik moet alles vanaf nul leren: soms heb ik gewoon het gevoel dat ik wakker word en naar school ga!
Dus hoe benader je de Dakar?
Laten we zeggen dat ik niet voorbereid ben! Ook omdat mijn racecontract met Husqvarna niet voor 15 november afliep, kon ik niets doen. Ik heb de Andalucia Rally alleen gereden als ‘proeftuin’ en accreditatie voor de Dakar. Vijf dagen zonder ooit de fiets geprobeerd te hebben of te hebben gevaren, in het donker.
Hoe is dit evenement verlopen?
Het was moeilijk, met verschillende technische en mechanische problemen, maar het is me eindelijk gelukt! Laten we zeggen dat ik er best veel van genoot en ook best snel was. Ook al wordt de Andalucia Rally een beetje een Baja genoemd, in de zin dat het geen echte rallyraid is maar meer een Italiaanse motorrace. Het is heel anders dan wat er in Saoedi-Arabië of in het algemeen in de woestijn zal zijn op het gebied van navigatie. Daar volg je de dop, d.w.z. de graden van het kompas als richting, wat ik nog nooit heb gedaan, terwijl we in Andalusië met noten navigeerden. Ik ga van 5 tot 12 december naar Marokko om drie dagen te testen en de motor voor het eerst uit te proberen. Ik ga dan vier dagen naar school met de ex Dakarian Jordi Alcarons, om de woestijn en het roadbook een beetje te leren begrijpen.
Veel nieuws, niet alleen voor jou.
Beslist! Zonder de enorme voorbereiding erachter te vergeten, de uitrusting, slapen in een tent… Wat ik nog nooit heb gedaan, dus nu thuis een paar weken in een tent slapen om eraan te wennen! Het moet gezegd worden dat ons project vanuit een bepaald oogpunt eerder een avontuur dan een raceproject is: voor mij wordt het een echt avontuur!
In lijn met de originele geest die de Dakar onderscheidt, zonder classificaties of iets dergelijks.
Precies. Voor mij zal het al een groot succes zijn om het af te maken, dit is het echte doel. Daarna wordt het gebruikt om de fiets te ontwikkelen, geweldige ervaring op te doen en dit avontuur te beleven.
Welk nummer ga je gebruiken?
Ze gaven me de #66. Een beetje pech, als ik het nummer omdraaide was het mijn #99! Maar kom op, 6 is altijd een omgekeerde 9, bel mijn nummer, zodat het past.
Heb je al advies gekregen van je teamgenoten?
Ja, we praten veel over van alles! Ik stel ze allebei een miljoen vragen, ik wil echt begrijpen wat ik moet doen [risata]. Maar ik denk dat het echt moeilijk te begrijpen is totdat je het ervaart. Zoals met alle dingen, kunnen ze het je vertellen en misschien kun je je een beetje voorbereiden, maar tot je er bent… Nog twee maanden te gaan, we zullen zien.
Niet slecht voor een net gepensioneerde chauffeur!
Precies! Nu zou ik op vakantie moeten zijn… Niet eens tijd om het echt af te maken. Ik zal me de komende twee maanden zeker niet vervelen.
Hoe evalueert u als “pas gepensioneerde” uw carrière? Is er spijt?
Ik verloor veel wereldkampioenschappen door mechanische problemen, blessures… Misschien wel het meest epische in 2018: ik domineerde het seizoen, daarna verloor ik het wereldkampioenschap door drie mechanische problemen in de afgelopen drie dagen. In 2019 liep ik voorop en ontwrichtte mijn schouder, waarbij ik op de laatste dag zes seconden verloor. In Motocross MX3 verloor ik door technische problemen twee titels, twee keer werd ik tweede. Het zijn geen echte spijt, maar maken deel uit van het proces van een rijder. Natuurlijk had een beetje meer geluk me meer wereldtitels opgeleverd. Zo ging het, ik heb nog steeds geluk dat ik er een heb gewonnen en op een dominante manier ben ik er erg trots op. Er was toen nog geen absoluut klassement maar dat had ik ook gewonnen. Dan is het een voorrecht om 10 jaar voor het wereldkampioenschap te mogen spelen, er zijn niet veel renners die daarin slagen.
Twintig jaar carrière altijd als hoofdrolspeler.
Ook al heb ik misschien minder gewonnen dan ik had kunnen winnen, ik denk dat ik mijn best heb gedaan. Ik zal zeker niet herinnerd worden als een renner die veel heeft gewonnen, maar ik hoop herinnerd te worden als iemand die, zelfs op moeilijke momenten, altijd heeft gevochten om in de wedstrijd te blijven. Twintig jaar carrière zijn niet weinig en ik eindigde zoals ik wilde: als competitief coureur, de Assoluti d’Italia winnen, 2e worden in de Zesdaagse [Enduro], podia behalen in het Wereldkampioenschap, absolute specials winnen… Zelfs met een blessure. Uiteindelijk wilde ik echter afsluiten als hoofdrolspeler en niet in de ziekenboeg zoals de afgelopen twee jaar, of als figurant. Toen ik mijn hand bezeerde, kon ik een maand niet autorijden en begon ik te denken dat dit misschien het juiste moment was om te stoppen.
Wat zijn de momenten uit je carrière waar je met plezier aan terugdenkt? Naast de wereldtitel.
Dat is het hoogtepunt van mijn carrière, je snapt alles wat je hebt gedaan. Maar er zijn veel afleveringen: bijvoorbeeld de overwinning van het Europees Kampioenschap Supercross, mijn eerste overwinning in het Wereldkampioenschap, de Motocross of Nations 2008 als hoofdrolspeler. Zelfs mijn allereerste wereldrace, ik was 15 en ik herinner me nog de emotie, ook al ervaar je het op die momenten meer als stress. Er zijn meer goede herinneringen dan slechte, zelfs als je het Wereldkampioenschap in 2018 verliest, op de laatste dag en in de laatste ronde, wanneer het genoeg zou zijn geweest om de motor naar parc fermé te brengen… Dat tekent jou. Maar dan denk ik terug aan de goede tijden en verdwijn ik naar de achtergrond. Ik heb geluk gehad, in voor- en tegenspoed heb ik altijd sterke emoties ervaren, moeilijk te voelen in andere situaties.
Passie omzetten in levenswerk is niet voor iedereen weggelegd.
Nee, het is voor een paar bevoorrechte mensen. Uiteindelijk is het waar dat ik veel gewond ben geraakt, er zijn veel operaties geweest, ik heb veel tijd in het ziekenhuis doorgebracht, maar in werkelijkheid heb ik nog nooit een dag in mijn leven gewerkt. Het klopt dat als profrenner je mentaliteit verandert, in die zin dat er een andere dynamiek komt en het plezier als je het voor de lol doet wat zwaarder wordt. Motorrijden is niet langer alleen voor de lol, maar er komt een einde aan, met stress en spanning. Maar als je deze dynamiek weet te managen, geniet je van alles. Soms stond ik op het punt om op te geven, om zelfs eerder met pensioen te gaan, in zeer donkere tijden, maar als ik erop terugkijk, was het proces erg leuk.
Een meer persoonlijke vraag. Als uw zoon, als hij ouder is, tegen u zou zeggen “Papa, ik wil beroepschauffeur worden”, hoe zou u dan reageren?
Dit zou een grote domper zijn [risata]. Laten we echter uitgaan van de veronderstelling dat hij op driejarige leeftijd van ‘s ochtends tot’ s avonds fietsen ziet en daar al heen gaat sinds hij een jaar en 11 maanden oud was. Hij leerde eerder motorrijden dan lopen! Het is een beetje absurd, want ik had niet verwacht dat zo’n klein kind motor zou kunnen rijden, maar het is…