Nog een paar Grands Prix en Dovi zit na 21 jaar niet meer in de MotoGP. Hij betaalde duur voor de beslissing om op de M1 te stappen, maar hij had de moed en kan met opgeheven hoofd weglopen
Andrea Dovizioso zei wat iedereen inmiddels wist, dit is zijn laatste seizoen in de MotoGP. Na 21 jaar geëerde carrière, een wereldtitel en vele successen is het voor Dovi tijd om de pagina om te slaan. Helaas is zijn afscheid niet op het hoogtepunt van zijn pad, maar het is een veelvoorkomend kwaad voor andere renners (Valentino en Lorenzo, de laatste in volgorde van tijd).
Voor velen had Andrea eerder moeten stoppen, na de scheiding van Ducati, het bedrijf waarmee hij zijn lot en zijn beste jaren verstrengelde, leed voordat hij de voldoening had om met haar te winnen. “Wie heeft hem ertoe aangezet?“Velen vroegen zich af wanneer hij besloot een nieuw avontuur aan te gaan met Yamaha in Razali’s RFN-team.
ln dat moment wilde Aprilia hem als testrijder. Achteraf zijn de pits vol, maar als hij ja had gezegd tegen Noale, zou Dovizioso nu in triomf worden gedragen als de redder van zijn vaderland, de man die de RS-GP van een grinder naar een op maat gemaakte auto heeft getransformeerd. Het zou de gemakkelijkste manier zijn geweest: beperkte inzet, geen risico en misschien wat wildcards, mocht de wens zich voordoen.
Voor een analytisch persoon als Andrea zou het een bijna voor de hand liggende keuze zijn geweest, maar Dovi is niet alleen een persoon maar een rijder en er zijn dingen die de rede niet kan controleren. Hardlopen is geen eenvoudige klus, er is altijd dat vuur dat passie heet om te branden en er zijn uitdagingen voor nodig om het te voeden.
Midden vorig jaar was Dovizioso thuis aan het genieten van crossmotoren, maar een reeks (voor hem) gelukkige gebeurtenissen opende een deur die volgens hem gesloten was, die van Yamaha. Op dat moment begreep hij dat het lot hem een tweede kans had gegeven. Omdat de M1 sinds 2012 aan zijn leiding vastzat wanneer ik, te voet door het officiële Honda-team, een plaats vind in de Tech3-satelliet. Dit waren niet de jaren waarin de motoren van de privéteams identiek waren aan die van de officieren, integendeel, als een rijder te snel ging, had Yamaha er geen probleem mee om een paar honderd ronden weg te nemen voor de volgende race. Ondanks alles (op een gegeven moment moest hij zelfs zijn hand naar zijn portemonnee om de remschijven te kopen die hij wilde) had Andrea een goed jaar: 6 podiums en 4e plaats in het kampioenschap, achter Lorenzo, Pedrosa en Stoner, de beste van particulieren. Hij scoorde 130 punten meer dan Spies, die in het fabrieksteam zat.
Dovi voelde al dat die plaats van hem was, maar Valentino verliet Ducati, Yamaha verwelkomde de verloren zoon en Andrea bevond zich in een officieel team, maar een team waar niemand op dat moment naartoe wilde.
Het verhaal gaat verder zoals jullie allemaal weten, maar dat M1 in de geest van de Forlì was gebleven. Dus toen ze hem een officiële aanbood, zei hij ja. Een waanzin? We hebben het al gezegd, Dovizioso is allesbehalve dom en hij nam dat risico goed in de gaten hoe groot het was. Enorm zelfs, ze komen al 8 jaar van Ducati, Yamaha’s aartsvijand op het gebied van eigenschappen.
Had hij het mis? Het hangt er van af. Gezien de resultaten zeker wel, want de Dovi een paar punten bij elkaar zien schrapen is een spektakel dat geen enkele liefhebber zou willen zien. Vanuit Andrea’s oogpunt waarschijnlijk niet.
De wens om op 36-jarige leeftijd weer in het spel te komen valt nog steeds toe te juichen, het recht (ook) om fouten te maken is in de loop der jaren verdiend. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij degene was die de fout betaalde, de prijs is een seizoen waarin hij niet competitief kan zijn, waarin hij de groep van onderaf moet bekijken.of. Voor een coureur die gewend is om voor de overwinning te vechten, is er geen ergere straf.
Hij accepteerde het echter en verloor nooit zijn geduld. Als hij klaagt over Yamaha, doet hij dat meer door na te denken over wat anderen zullen vinden, want er is geen tijd voor hem in de MotoGP. Na Valencia zal hij de paddock verlaten en een nieuwe uitdaging aangaan, op de crossvelden, met de jonge duiven, ook al wil Andrea nog geen geweldige details vrijgeven.
In november zal hij uit de poorten van Ricardo Tormo komen, wetende dat hij alles heeft gedaan wat hij wilde, dat hij heeft gewonnen en verloren terwijl hij consistent bleef met zichzelf. Daarom zal hij met opgeheven hoofd naar de toekomst kunnen kijken.