Σε μια μοτοσικλέτα σε αναζήτηση της καινοτομίας που δεν φοβάται να κάψει τους νέους, ο Alvaro και ο Aleix δείχνουν ότι με την ηλικία μπορεί να βελτιωθεί, όπως το κρασί. Αρκεί να το πιστέψεις
Κατά καιρούς εμφανίζονται φωτογραφίες στα social media που φέρνουν στο μυαλό ξεχασμένες αναμνήσεις. Αυτή είναι η περίπτωση της εικόνας που βλέπετε παραπάνω, με ημερομηνία 2005, με συμπαίκτες του Alvaro Bautista και Aleix Espargarò στο 125 στην ομάδα των παικτών Clarence Seedorf και Roberto Carlos. Εκείνη την εποχή οι δύο οδηγοί δεν ήταν πολύ νέοι: ο Aleix ήταν μόλις 16 ετών, ο Alvaro 21.
Το πλάνο αποτέλεσε αντικείμενο αστείας ανταλλαγής μεταξύ των δύο. “Είναι από πέρυσι“Ο Espargarò αστειεύτηκε”και είμαστε ακόμα στο παιχνίδι«Απαντήθηκε ο Μπαουστίστα»το κόκκινο κρασί βελτιώνεται καθώς παλαιώνει«Το αστείο του Αλέιξ.
Πράγματι, ο κανόνας φαίνεται να ισχύει για τους δύο οδηγούς, οι οποίοι επαίνεσαν αρκετά και πλέον διεκδικούν τη νίκη των αντίστοιχων πρωταθλημάτων τους. Η καριέρα τους ήταν διαφορετική: Ο Bautista κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο με 125 το 2006, δύο χρόνια αργότερα ήταν δεύτερος στα 250, αλλά στο MotoGP, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, στη συνέχεια συγκέντρωσε λίγα: μόλις τρία βάθρα σε 9 σεζόν. Φτάνοντας στη SBK, το 2019 με τη Ducati, έδειχνε να έχει τη μεγάλη ευκαιρία στα χέρια του, αλλά την έχασε. Τα επόμενα δύο χρόνια με τη Honda ήταν τσιμπημένα από ικανοποίηση, αλλά και πάλι στη Rossa είναι πλέον ηγέτης του πρωταθλήματος.
Η ιστορία του Aleix είναι μοναδική στη μοτοσικλέτα. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα από το 2005 στη φωτογραφία, έπρεπε να περιμένει 17 χρόνια για να ανθίσει. Ένα βάθρο στο Moto2 ήταν όλο το βιογραφικό του μέχρι φέτος, όταν με μια Aprilia στο ύψος κέρδισε τον πρώτο του αγώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι πιλότοι σκέφτονται να αποσυρθούν, όταν δεν είναι ήδη με τις παντόφλες του.
Ο Espargarò θα γίνει 33 σε λίγες μέρες (30 Ιουλίου), ο Alvaro είναι πιο… ώριμος: στις 21 Νοεμβρίου θα σβήσει 38 κεριά. Ωστόσο, σε μια μοτοσικλέτα που θέλει να προχωρήσει μπροστά και στην οποία, αν δεν έχεις κερδίσει τίποτα στα είκοσι, είσαι έτοιμος να ξεχαστείς, είναι απλώς μια ευπρόσδεκτη εξαίρεση. Και ίσως επίσης ένα σημαντικό μάθημα.
Ένας καλός αγώνας αρκεί για να φωνάξουμε για ένα θαύμα, συγκρίνοντας το νεαρό σουτ με τον Marquez ή τον Valentino, ανάλογα με την ευκολία της στιγμής. Τότε, ούτε μια στιγμή, και είναι μια στιγμή για να πάτε από τον μελλοντικό πρωταθλητή στο σημερινό γρανάζι… ένα. Το κυνήγι του φαινομένου του μωρού είναι πλέον ένα διαδεδομένο κακόμε τον Pedro Acosta για τον οποίο αερίστηκε ένα πέρασμα στο MotoGP χωρίς να έχει ακόμη την ηλικία της άδειας ή, ακόμα πιο πρόσφατα, τον David Munoz που μετά από 4 αγώνες κάποιοι θα ήθελαν ήδη να το Moto2.
Παρά το χάος, τόσα πολλά να χάσουν, κακώς, έχουν μόνο οι πιλότοι. Ένα όνομα πάνω απ’ όλα, αυτός ο Can Oncu που κέρδισε το 2018 στο ντεμπούτο του στο Moto3, στη Βαλένθια, και που μετά από μία μόνο κακή σεζόν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεχάστηκε. Τώρα τρέχει στο Supersport.
Τι, λοιπόν, για να δεις καλά, τα ονόματα με τα οποία γεμίζει ο καθένας το στόμα του συχνά έπαιρνε χρόνο. Ο Marc Marquez κέρδισε τον πρώτο του τίτλο το 125 μετά από δύο χρόνια μαθητείας, ο Casey Stoner στο όγδοο του λίτρου ήταν γρήγορος αλλά ασταθής, και τι γίνεται με τον Quartararo; Δύο καταστροφικά χρόνια στο Moto3 και μόνο μία νίκη (δύο, μετρώντας αυτή του Motegi στην οποία αποκλείστηκε) στο Moto2. Ακόμη και ο Pecco Bagnaia είχε δύο χρόνια να ξεχάσει στο ντεμπούτο του, καταφέρνοντας να επιστρέψει εν μέρει στην τροχιά μόνο στο τρίτο.
Φυσικά, από αυτή την άποψη ο Aleix Espargarò αντιπροσωπεύει ένα ακραίο, αλλά ακριβώς επειδή είναι τόσο ιδιαίτερος, η περίπτωσή του αξίζει προσοχής.. Γιατί κι αυτός, όπως όλοι οι αναβάτες, πάντα και μόνο ήθελε να κερδίσει και πάντα πίστευε ότι μπορούσε να το κάνει. Χρειαζόμασταν όμως κάποιον που πίστεψε και επένδυσε σε αυτόν και τον βρήκε. Η Aprilia ήταν η τελευταία και τους αξίζουν τα εύσημα που επέμειναν πότε άλλοι θα τα παρατούσαν.
Το ίδιο ισχύει, κατά μία έννοια και για τον Bautista, γιατί πολλά χρόνια στην πρώτη κατηγορία χωρίς να πετύχουν λίγα ή τίποτα, μπορούν να κόψουν τα πόδια κανενός. Ακόμη και όταν τα μέσα δεν είναι στα ίδια επίπεδα, και ο Alvaro θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο για αυτό. Η δεύτερη νεολαία του το βρήκε στο SBK, λίγο σαν αυτό που συνέβη στον Carlos Checa, τον τελευταίο που κέρδισε στα παράγωγα της σειράς στο Red.
Έτσι, αυτοί οι δύο τρομεροί γέροι, αυτοί οι δύο vintage Rioja, μας δίδαξαν ότι μερικές φορές πρέπει επίσης να ξέρουμε πώς να περιμένουμε, ότι το ταλέντο δεν αμαυρώνεται με την ηλικία, πράγματι μπορεί να λάμψει χάρη στην εμπειρία.
Αν η ιστορία τους έχει αίσιο τέλος, θα ξέρουμε μόνο σε λίγους μήνες, στο μεταξύ έχουν ήδη κερδίσει αυτούς που τους εγκατέλειψαν στο κυνήγι της καινοτομίας με κάθε κόστος, έστω και για μία μόνο κούρσα.