Ο Ενέα Μπαστιανίνι μπόρεσε να κάνει το δρόμο του από το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με τρία βάθρα την πρώτη σεζόν στο Moto3 (2014), πρώτη νίκη στη δεύτερη χρονιά (3η θέση), δευτεραθλητής τη σεζόν 2016. Το 2019 έρχεται το ντεμπούτο στο Moto2, το Την επόμενη χρονιά είναι παγκόσμιος πρωταθλητής και αποκτά πρόσβαση στο MotoGP. Το 2022 τερμάτισε τρίτος στη βαθμολογία πίσω από τα μεγάλα ονόματα Pecco Bagnaia και Fabio Quartararo, ξεκινώντας από την επόμενη σεζόν θα είναι εργοστασιακός αναβάτης της Ducati με έναν μόνο στόχο: να γίνει πρωταθλητής Top Class.
Ο Ενέα Μπαστιανίνι και το παγκόσμιο ντεμπούτο
Η νίκη στο Losail στις 6 Μαρτίου ήταν αποκαλυπτική, όταν ένα προειδοποιητικό φως άναψε μεταξύ της ανώτατης διοίκησης του Borgo Panigale, με σκοπό να προωθήσει τον Jorge Martin στην επίσημη ομάδα για το 2023. Οι επιτυχίες στο Austin και στο Le Mans ξεκαθάρισαν τις ιδέες και έβαλαν τέλος στο το ψηφοδέλτιο και μετά πάλι η νίκη της Aragon επιβεβαιώνοντας ότι η απόφαση της εταιρείας ήταν η σωστή. Τελικά, η νικηφόρα ώθηση έφτασε στη Βαλένθια, με την υπέρβαση των Aleix Espargarò και Aprilia. Κατά τη διάρκεια του podcast του Red Bull «Experiment 36» μιλά για τη μεγάλη του περιπέτεια που τον οδήγησε από το ντεμπούτο του στο να φορέσει το εργοστασιακό κόκκινο της Ducati.
Μια καριέρα που ξεκίνησε ως παιχνίδι ή ως δια μαγείας…»Στα τρία μου χρόνια ο πατέρας μου με πήγε σε ένα συνεργείο μοτοσικλετών… Σε ηλικία επτά άρχισα να αγωνίζομαι και κατάλαβα ότι θα μπορούσε να γίνει δουλειά, θα μπορούσα να τα πάω καλά. Ο ακρογωνιαίος λίθος το 2013 στο Rookies Cup που με εκτόξευσε στο Moto3. Το 2015 κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα στο Misano και συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής“. Μια ανάβαση που απαιτούσε πολλές θυσίες και δύσκολες στιγμές, όπως η βραδινή έξοδος με φίλους. “Έπρεπε πάντα να είμαι πολύ προσεκτικός με τη διατροφή μου, αλλά δεν το μετανιώνω. Το 2017, για πρώτη φορά, σκέφτηκα να φύγω από τους αγώνες. Δεν ένιωθα καλά, δεν μπορούσα να είμαι γρήγορος, στο Mugello άρχισα να κλαίω. Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου“.
MotoGP δάκρυα, έρωτες και χόμπι
Από δάκρυα απόγνωσης μέχρι δάκρυα χαράς, όταν κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2020».Το να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής ήταν πάντα η φιλοδοξία μου. Παρά την εποχή του Covid ήταν μια υπέροχη εμπειρία, κανείς δεν μπορούσε να έρθει, βρέθηκα να γιορτάζω μόνο με τα μέλη της ομάδας, ήταν πολύ περίεργο», λέει ο Ενέα Μπαστιανίνι. Τότε η χαρά της πρώτης νίκης στην πρώτη κατηγορία:Η τελευταία φορά που έκλαψα μπροστά σε κανέναν ήταν στο Κατάρ, όταν κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα MotoGP“. Ποτέ δεν του έλειψε η στοργή των φίλων και της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης της αχώριστης φίλης του Alice Ricci. “Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για την ανάπτυξή μου ήταν ο πατέρας μου και η μητέρα μου, πάντα με στήριζαν πολύ από τότε που ξεκίνησα να αγωνίζομαι… Η αγάπη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, γιατί για να φτάσεις εκεί που θέλεις χρειάζεσαι ανθρώπους που αγαπούν“.
Η ζωή του οδηγού από τη Ρομάνια, που γίνεται 25 ετών στα τέλη Δεκεμβρίου, αποτελείται επίσης από χόμπι εκτός κινητήρα, αλλά δεν είναι ποδόσφαιρο. “Το ποδόσφαιρο το αρνούνται εντελώς, οι γονείς μου με είχαν γράψει σε σχολή ποδοσφαίρου ως παιδί, αλλά έκανα τα πάντα για να μην παίξω. Τη φορά που άγγιξα την μπάλα πήγε κάπου αλλού… Αλλά το ταλέντο μου είναι να φτιάχνω τηγανίτες“. Και αν έπρεπε να επιλέξει άλλο κλάδο εκτός MotoGP; “Θα ήθελα να αγωνιστώ με ποδήλατα μοτοκρός ή τετράτροχα, αλλά ακόμα κάτι στον τομέα του μηχανοκίνητου αθλητισμού“.
Φωτογραφία: Facebook @Bestia23