Η ηγεσία στο Moto2 αξίζει 1,5 πόντους. Αυτό είναι το χάσμα μεταξύ Augusto Fernandez εκδ Άι Ογκούρα μετά τον μισό αγώνα στο Buriram, χτυπήθηκε από μια καταιγίδα που οδήγησε στην κόκκινη σημαία. Οι δύο μαθηματικά εναπομείναντες αντίπαλοι έχουν φύγει προ πολλού, ο ένας από αυτούς θα είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ενδιάμεση κατηγορία. Δύο αγόρια κληρονόμοι διαφορετικών μοτοσικλετιστικών παραδόσεων, αλλά και κινήσεων που έχουν ήδη αφήσει το στίγμα τους παγκοσμίως με διάφορους αναβάτες. Ακόμα και στα εξαφανισμένα πλέον 250cc, του οποίου η Moto2 είναι ο σημερινός κληρονόμος. Μόνο σε μία περίπτωση, ωστόσο, θα μιλούσαμε για ένα ιστορικό τούβλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα… Τρεις ακόμη GP για να μάθουμε σε ποιο γκαράζ θα γίνει το πάρτι για αυτή τη σεζόν 2022. Εν τω μεταξύ, ας δούμε τους προκατόχους αυτών των δύο πιθανών πρωταθλητών.
Augusto Fernandez, το ισπανικό σχολείο
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα γεννήθηκε επίσημα το 1949 με τον τίτλο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας. Τα 250cc ήταν από τις κατηγορίες που ήταν παρούσες από τότε, αλλά εδώ και πολύ καιρό η Ισπανία δεν είχε τίποτα να χαρεί. Πρωταθλητές Ιταλών, Γερμανών, Βρετανών / Αγγλόφωνων (βλ. Redman από την τότε Ροδεσία), Αυστραλοί, Νοτιοαφρικανοί, Νοτιοαμερικανοί, Γάλλοι, Φινλανδοί Saarinen, Αμερικανοί… Φυσικά οι Ισπανοί είχαν ήδη αναδυθεί παγκοσμίως, αλλά εμείς είμαστε μιλάμε για 50cc, 80cc και 125cc, ενώ όσον αφορά τα “δυόμισι” αντ’ αυτού χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος. Το 1988 Ιστοσελίδα Pons γράφει την ιστορία των 250cc με τον πρώτο ισπανικό τίτλο, τον οποίο επαναλαμβάνει την επόμενη χρονιά. Θα υπάρξει τότε μια μακρά νηστεία, μέχρι την αστρική τετραετία που ξεκίνησε το 2004: δύο τίτλοι με Οι μέρες του Pedrosaυπέγραψαν άλλοι δύο Χόρχε Λορέντζο. Ο αποχαιρετισμός στο ιστορικό τέταρτο του λίτρου για να ανοίξει ο δρόμος για το Moto2 χαμογελά στους Ισπανούς τύπους, αντιπροσωπεύοντας ένα τρέχον κίνημα που τώρα αναδύει συνεχώς ταλέντα. Τόνι Ηλία είναι ο πρώτος βασιλιάς της νέας κατηγορίας το 2010, ακολουθούν Marc Márquez (2012), Pol Espargaro (2013), Τίτο Ραμπάτ (2014), Alex Márquez (2019). Ο πρωταθλητής του Augusto Fernández θα ήταν ένα ακόμη στολίδι για το κίνημα της ισπανικής μοτοσυκλέτας, όπως ήδη αναφέρθηκε, τώρα σε πλήρη επέκταση και πρωταγωνιστής σε κάθε παγκόσμια κατηγορία. Αλλά για τον αναβάτη θα ήταν επίσης η καλύτερη κάρτα επίσκεψης για το MotoGP, όπου θα προσγειωθεί την επόμενη χρονιά με το GasGas Tech3.
Άι Ογκούρα, ελπίδα του ανατέλλοντος ηλίου
Η Ιαπωνία έχει αρχίσει να θριαμβεύει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μόνο σε κατασκευαστικό επίπεδο, ενώ όσον αφορά τους οδηγούς, που ούτως ή άλλως δεν περνούν ποτέ απαρατήρητοι, πρέπει να περιμένουμε πολύ περισσότερο. Το 1977 ιδού ο ιστορικός πρώτος θρίαμβος στα αδύνατα πλέον 350cc με τον τότε 26χρονο Takazumi Katayama, του οποίου ο πρώτος και μοναδικός παγκόσμιος πρωταθλητής στην καριέρα του γίνεται ο πρώτος τίτλος Ιάπωνων οδηγών. Στα 250cc η αναμονή είναι πολύ μεγαλύτερη, ακριβώς μέχρι το 1993. Το θρυλικό Tetsuya Harada Στην πραγματικότητα γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής για λίγους βαθμούς, στο τέλος μιας έντονης αντιπαλότητας με την Capirossi. Το 2001, εδώ είναι η σφραγίδα μιας νεαρής και λαμπρής υπόσχεσης: Daijiro Kato, στη δεύτερη ολοκληρωμένη παγκόσμια χρονιά, τελειοποιεί την 3η θέση το 2000 και παίρνει το παγκόσμιο στέμμα με μεγάλη εξουσία. Ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να είχε κάνει αργότερα στο MotoGP… Επιστρέφοντας στη μεσαία τάξη, Hiroshi Aoyama είναι ο τελευταίος πρωταθλητής 250cc χάρη σε μια αξιοζήλευτη σταθερότητα: ποτέ υποχώρηση, πάντα στους 8 πρώτους, τέσσερις νίκες και άλλα 3 βάθρα σε 17 αγώνες. Η Ιαπωνία δεν έχει γιορτάσει από τότε, αλλά τώρα υπάρχει νέα ελπίδα. Ο Ai Ogura, οδηγός της ομάδας που ηγείται ο τελευταίος παγκόσμιος πρωταθλητής, έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία. Έχει ήδη αγγίξει τον άθλο στο Moto3, τώρα έχει την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος Ιάπωνας βασιλιάς του Moto2! Ο Ανατέλλοντος Ήλιος επιστρέφει για να κάνει μεγάλα όνειρα.
Jonathan Rea “In the lead, my autobiography” Πωλείται στο Amazon
Φωτογραφία: motogp.com