Μια κινηματογραφική ζωή. Ο Riccardo Moretti, γνωστός και ως Ricky, είναι ο αναβάτης που έχει κερδίσει τους περισσότερους αγώνες ποτέ στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Ταχύτητας στην κατηγορία 125. Έχει αγωνιστεί για 10 χρόνια και ήταν πάντα στο βάθρο, συχνά στο πρώτο σκαλί.
Γεννημένος στο Λούγκο ντι Ρομάνια το 1985, ως αγόρι φαινόταν προορισμένος να γίνει σταρ. Στα 16 του όμως είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Η διάγνωση του άφησε ελάχιστες ελπίδες: είχε δύο θρυμματισμένους σπονδύλους, ολικό εξάρθρημα της σπονδυλικής στήλης και φοβόταν ότι έπρεπε να περάσει όλη του τη ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι. Αντίθετα, ο Riccardo Moretti κατάφερε να ανακάμψει μετά από 3 χρόνια πολύ σκληρής αποκατάστασης, αλλά στη σέντρα υπήρχαν πάρα πολλά άγχη και προχώρησε στην ταχύτητα. Το 2007 κέρδισε το Honda Trophy, μετά αγωνίστηκε για το βάθρο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ήταν Πρωταθλητής Ιταλίας το 2009 και Αντιπρωταθλητής Ιταλίας το 2008 και το 2012, σε απόσταση αναπνοής από τον τίτλο. Ο Riccardo Moretti συμμετείχε σε 11 αγώνες MotoGP και στη συνέχεια εργάστηκε για πολλά χρόνια ως δοκιμαστής, προπονητής και ομοσπονδιακός τεχνικός, αλλά το 2020 η ζωή του δοκιμάστηκε ξανά.
Ricky, πώς ήταν τα τελευταία χρόνια;
«Δύσκολο, πολύ δύσκολο! Το φθινόπωρο του 2020 ήμουν έξω για μια βόλτα στην εξοχή όταν ένας κυνηγός με χτύπησε κατά λάθος στο πρόσωπο με κυνηγετικό όπλο. Πήρα μια μπάλα στο μάτι μου. Έχασα την όρασή μου για οκτώ μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων έπρεπε να κοιμάμαι καθισμένος όλη την ώρα για να επανέλθει το αιμάτωμα. Δεν μπορούσα να ξαπλώσω και δεν είδα τίποτα σε αυτό το μάτι. Η μητέρα μου, που δεν είναι εδώ για αρκετό καιρό, είχε δουλέψει στο νοσοκομείο της Ραβέννα και οι γιατροί έλαβαν σοβαρά υπόψη την κατάστασή μου. Ο επικεφαλής γιατρός με αντιμετώπισε σαν γιο παρά τις δυσκολίες που σχετίζονται με την έκτακτη ανάγκη του Covid. Μου πρότειναν μια χειρουργική επέμβαση με πειραματική μεθοδολογία και χρήση αερίου. Έκανα εγγραφή και ευτυχώς πήγε καλά. Έπρεπε να μείνω ανάποδα για δέκα μέρες αλλά με τον καιρό κατάφερα να συνέλθω, τώρα είμαι επιτέλους καλά».
Στο μεταξύ, λάβατε την κλήση από την ΤΜ;
«Από το 2016 εργαζόμουν ως δοκιμαστής και τεχνικός της ομάδας POS TM Junior και μόλις ήμουν άρρωστος, η επίσημη TM μου ζήτησε να γίνω αθλητικός διευθυντής και προπονητής της ομάδας του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων. Με συνόδευσαν στη συνέντευξη γιατί προφανώς δεν μπορούσα να οδηγήσω. Ενημέρωσα την ομάδα για την κατάστασή μου, τους ταίριαζε καλά και εργάστηκα ως DS της TM. Η χρονιά ήταν θετική: ο οδηγός μας τερμάτισε πέμπτος και TM δεύτερος στην κατάταξη των κατασκευαστών. Στο τέλος της χρονιάς έφυγε η ΤΜ και έκανα ένα χρόνο άδεια από τις μοτοσυκλέτες. Έπρεπε να πάρω ανάσα μετά από κάποια δύσκολα χρόνια».
Τι κάνατε το 2022;
«Γύρισα σε ένα παλιό πάθος: τη θάλασσα. Τώρα με πέφτουν σε καταμαράν που μεταφέρουν τουρίστες. Την αγάπη για τις βάρκες μου την μετέδωσε ο θείος μου όταν μου έβαλε μια ξύλινη σανίδα σαν παιδί. Δεν νιώθω τις συγκινήσεις των μοτοσικλετών, πέρα από ίσως όταν η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη: σε αυτήν την περίπτωση διασκεδάζω αλλά ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος».
Σας λείπει η μοτοσικλέτα;
«Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου εντελώς έξω από το ποδήλατο. Το 2023 θα ήθελα να επιστρέψω στη δουλειά ως ομοσπονδιακός τεχνικός, ως προπονητής, χωρίς να φύγω εντελώς από τη θάλασσα. Το χειμώνα θα ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι ως καπετάνιος στα Κανάρια».
Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν σας ως πιλότος. Έχετε μετανιώσει που δεν συμμετείχατε πλήρως στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Όχι, μηδέν ριπιάντι! Το μόνο που κατάφερα να πετύχω στη ζωή ήταν μόνο χάρη στον εαυτό μου, τη δύναμή μου, έφτιαξα τον εαυτό μου από το τίποτα. Στα 17 μου ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι ενώ στα 21 ήμουν Πρωταθλητής Ιταλίας και εκείνα τα χρόνια υπήρχαν δυνατοί άνθρωποι όπως ο Savadori, ο Tonucci και άλλοι. Αγωνιζόμουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο CIV χάρη στις ικανότητές μου ως οδηγός δοκιμών γιατί δεν είχα χρήματα. Δεν αγωνίστηκα με πλήρες ωράριο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για λόγους προϋπολογισμού και ηλικίας, αλλά όταν είχα την ευκαιρία, έκανα την άποψη μου».
Σου έλειψαν και οι σωστές γνώσεις;
«Ας πούμε ότι ορισμένες στιγμές δεν έβρισκα πολύ ειλικρινείς ανθρώπους στο δρόμο μου διαφορετικά, ίσως, θα είχα φτάσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά δεν σκέφτομαι πια αυτά τα πράγματα. Έκανα μια μεγάλη καριέρα ως δοκιμαστής αναβάτης, δούλεψα στην ανάπτυξη πολλών μοτοσυκλετών, έδωσα τις πρώτες της επιτυχίες στη Mahindra και δεν πειράζει. Ίσως ο περιορισμός μου ήταν ότι δεν ήμουν αρκετά… κοινωνικός και χαρακτήρας. Όταν έφτασα στην πίστα, έκλεισα το κινητό μου και δεν το ξανάνοιξα μέχρι το βράδυ της Κυριακής. Μου άρεσε να είμαι παρέα, να κάνω αυτούς που ήταν δίπλα μου να νιώθουν καλά, αλλά ελάχιστα με ένοιαζε όλα τα άλλα. Είμαι έτσι, χαρούμενη και ηλιόλουστη, απλά ο εαυτός μου».