Έντεκα χρόνια χωρίς τον Μάρκο Σιμοντσέλι. Το MotoGP έκανε μια στάση στο Sepang μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο. Εκεί που έπεσαν ποτάμια δακρύων στις 23 Οκτωβρίου 2011, σήμερα υπήρχαν μόνο χαμόγελα για τη νίκη του Pecco Bagnaia και τη δεύτερη θέση του Enea Bastianini. Τώρα μια νέα γενιά πρωταθλητών έχει έρθει στο προσκήνιο και πολλοί από αυτούς είναι από τη Romagna όπως ακριβώς ο Marco Simoncelli και ο Mattia Pasini, πλέον τηλεοπτικός σχολιαστής και παθιασμένος οδηγός.
Mattia και Marco: τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ίδιοι. Ήταν αντίπαλοι όταν προκαλούσαν ο ένας τον άλλον στην πίστα και αχώριστοι φίλοι έξω. Είχαν διαφορετικές προσωπικότητες αλλά τους ένωνε μια σχέση στοργής και αλληλοσεβασμού, όπως και οι οικογένειές τους. Ο πατέρας του, Λούκα Πασίνι, είχε κάνει τον Marco Simoncelli να αγωνιστεί με μίνι μοτό στην αρχή και είχε δημιουργήσει επίσης μια υπέροχη σχέση με τον Paolo. Ο Marco ήταν δύο χρόνια νεότερος από τον Mattia, αλλά κέρδισε αμέσως τις καρδιές των ανθρώπων όπως λίγοι άλλοι αναβάτες στον κόσμο.
Luca Pasini, που ήσουν στις 23 Οκτωβρίου 2011;
“Εκείνη την ημέρα ήμασταν στο Sepang στη Μαλαισία. Είχα συνοδεύσει τον Mattia που συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Moto2 με την ομάδα του Giampiero Sacchi. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ο Marco και ο Paolo έμειναν στην Ιαπωνία για να δοκιμάσουν το νέο Honda 1000. Ήταν πολύ ευφορικοί γιατί είχαν ήδη συμφωνία για την επόμενη χρονιά, ενώ ο Mattia ήταν ακόμη χωρίς κατάλυμα. Είχα μια συζήτηση με τον Paolo γιατί ο Mattia είχε κάποιες προτάσεις να επιστρέψει στο Moto3 αλλά δεν ήθελε να τις δεχτεί γιατί θα φαινόταν σαν ένα βήμα προς τα πίσω».
Παρακολουθούσατε τον αγώνα MotoGP στα πιτ;
«Ήμουν στην πρώτη γωνία κάτω από το γιγάντιο μόνιτορ. Είδα την έναρξη ζωντανά και μετά υπήρξε η αναστολή. Δεν ήταν σαφές τι είχε συμβεί, ωστόσο, η κόκκινη σημαία και οι πιλότοι στο έδαφος. Στην οθόνη έβλεπες ένα λευκό ποδήλατο της ομάδας Gresini. Στο πλάνο είδα ότι ο συμπαίκτης του Μάρκο επέστρεφε στα πιτ και μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η συντριβή αφορούσε τον Σικ. Αλλά δεν πίστευα ότι ήταν τόσο δραματικό, οριστικό, για τον Μάρκο».
Τι έκανες;
“Πήρα το σκούτερ και κατευθύνθηκα προς το ιατρικό κέντρο και εκεί θυμάμαι πολύ καλά ότι ο Mattia είχε φτάσει δακρυσμένος, απελπισμένος και είπε “το κράνος πέταξε και ο Μάρκο τραυματίστηκε!”.
Κατάλαβες ήδη;
“Σύντομα σταμάτησαν όλα, όλος ο κόσμος της μοτοσυκλέτας. Εκεί ήταν ο πατέρας του, η Καίτη, αυτοί της ομάδας Γκρεσίνι. Το ανεπανόρθωτο είχε ανοίξει τον δρόμο του».
Πώς καταφέρατε να επεξεργαστείτε αυτό το δράμα;
“Αργότερα είδα μερικές φορές τις εικόνες του ατυχήματος και μετά δεν μπορούσα να τις κοιτάξω άλλο γιατί ήταν ακόμα μια ανοιχτή πληγή. Είναι σαν να έπεσε ένας κεραυνός στο πλευρό μου: συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα αυτού που συνέβη αλλά δεν με χτύπησε προσωπικά».
Υπήρχε κάποιου είδους αντιπαλότητα;
“Ο Μάρκο βρισκόταν στο απόγειό του, κοιτάζοντας προς το μέλλον μια πολύ πιο λαμπρή καριέρα διαμορφωνόταν από αυτή του Mattia. Υπήρχε ένα είδος ζήλιας αλλά με την καλή έννοια γιατί πάντα υπήρχε μια καλή σχέση με την οικογένεια του Simoncelli και υπάρχει ακόμα και σήμερα. Νομίζαμε ότι ήμασταν οι χαμένοι, αλλά αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Αλλά δεν μου αρέσει να λέω ότι έχασε τη ζωή του γιατί όταν αφοσιώνεσαι στο πάθος σου δεν το χάνεις αλλά το δίνεις σε κάτι που μπορεί να εξυψώσει. Στη μοτοσικλέτα, οι αναβάτες είναι έτοιμοι να δώσουν όλο τον εαυτό τους».
Μετά?
“Στη συνέχεια επιστρέψαμε από τη Μαλαισία την Κυριακή και μετά περιμέναμε να επιστρέψει και αυτός, με όλη την πομπή από τη Ρώμη, για ένα τελευταίο αντίο. Όλα είχαν φύγει, όλα είχαν φύγει. Είμαστε όμως άνθρωποι, πώς να πω, της διασκέδασης. Πρέπει να προσπαθήσουμε να τιμήσουμε κάποιον που δίνει τη ζωή του για το πάθος του και να προχωρήσουμε». Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί.
Τι παραμύθι Marco Simoncelli! Εικονογραφημένη ιστορία “58” προς πώληση και στο Amazon Books