Σε αυτό το 2022 η Ελβετία είχε τον παγκόσμιο πρωταθλητή της. Dominique Aegerter έφερε δύο τίτλους, έναν στο MotoE και στη συνέχεια το Supersport iris. Το τελευταίο παράδειγμα μοτοσικλέτας πιο ζωντανό από ποτέ, σχεδόν μια αντίφαση αν σκεφτούμε τη χώρα προέλευσής του. Δεν υπάρχουν πλέον πίστες «παγκόσμιου πρωταθλήματος» ούτε διεξάγονται αγώνες ταχύτητας λόγω απαγόρευσης που επέβαλε η ελβετική κυβέρνηση το 1958 και καταργήθηκε μόλις τον περασμένο Ιούνιο. Παρόλα αυτά, η Ελβετία συνέχισε να παράγει μοτοσικλετιστές κορυφαίου επιπέδου, μερικοί από τους οποίους ακόμη και πρωταθλητές. Θυμάστε όλους τους προκατόχους του Aegerter; Ας τα αναθεωρήσουμε.
Η απαγόρευση
Η αναστολή είχε ξεκινήσει το 1955, για να γίνει επίσημα απαγόρευση τον Δεκέμβριο τρία χρόνια αργότερα. Από εκείνη τη στιγμή, όλοι οι αγώνες ταχύτητας με μηχανοκίνητα οχήματα, τόσο σε πίστες όσο και σε δρόμο, παρουσία κοινού απαγορεύτηκαν στο έδαφος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Μια απόφαση που ελήφθη μετά το περιβόητο 24 Hours of Le Mans, που σημαδεύτηκε από τον θάνατο 83 θεατών, έναν οδηγό και τον τραυματισμό άλλων 120 ανθρώπων. Υπήρχαν επίσης κάποια άλλα πρωταθλήματα τα επόμενα χρόνια, όπως το μοτοκρός για παράδειγμα, αλλά ακριβώς όχι η ταχύτητα στην πίστα. Επίσης για αυτό το λόγο, το Bremgarten και το Circuit des Nations (Γενεύη), χώροι για τις στάδια παγκοσμίου πρωταθλήματος στο τότε «νεανικό» παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP, έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί εδώ και αρκετό καιρό. Μια απαγόρευση που τελικά άρθηκε μόλις τον περασμένο Ιούνιο. Θα αρχίσει να ανθίζει ξανά ένα ελβετικό κίνημα όπως σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου; Ενώ πρέπει να τονιστεί ότι η κίνηση της μοτοσυκλέτας δεν έχει σταματήσει ποτέ, ο Dominique Aegerter είναι μόνο το τελευταίο παράδειγμα.
Λουίτζι Ταβέρι
Θυμόμαστε τον θρυλικό Ελβετό πρωταθλητή που εισήχθη στο Hall of Fame του MotoGP μόλις φέτος. Ο μόνος ικανός να σκοράρει πόντους σε όλες τις κατηγορίες που υπάρχουν στην εποχή του: 50cc, 125cc, 250cc, 350cc, 500cc, ακόμα και πλευρικά καρότσια. Πάνω από όλα όμως, οι τρεις παγκόσμιοι τίτλοι έφτασαν στα 125cc με τη Honda να λάμπει το 1962, το 1964 και το 1966. Όπως φαίνεται από τη σύγκριση των ετών, η απαγόρευση ήταν ήδη σε ισχύ όταν ο Taveri έφερε την Ελβετία τρεις φορές στην κορυφή του κόσμου. Αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον αποτρέψει από το να αποτελέσει εξαιρετικό παράδειγμα για τους συμπατριώτες του που αργότερα πέρασαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Φριτς Σάιντεγκερ
Εκείνη την εποχή, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας περιελάμβανε επίσης τα “τρίτροχα”, τα θρυλικά πλαϊνά καρότσια. Μετά από χρόνια φουσκωμένων Βρετανών και Γερμανών, έρχεται η Ελβετία με τον πρώτο της πρωταθλητή. Ο Scheidegger (σε ζευγάρι με τον Βρετανό John Robinson) ανέλαβε όλη τη σκηνή τη διετία 1965-1966, φέρνοντας την ελβετική χώρα στην κορυφή για πρώτη φορά στην ειδικότητα. Μια αστρική περίοδος δύο ετών, ακόμα κι αν ο δεύτερος χρόνος είναι πιο αμφιλεγόμενος: ο τίτλος αφαιρείται αρχικά λόγω υποτιθέμενων παρατυπιών σχετικά με τη βενζίνη, αλλά αργότερα ανακτούν την ίριδα. Μετά από αυτό το διπλό στέμμα, οι Γερμανοί και οι Βρετανοί υψώνουν για άλλη μια φορά τις φωνές τους, ώσπου ένα άλλο ελβετικό ταλέντο καταφθάνει για να πει τη γνώμη του.
Ρολφ Μπίλαντ
Συνεχίζουμε μάλιστα στα πλαϊνά, δεδομένου ότι ο συνταξιούχος πλέον Ελβετός οδηγός ήταν από τους καλύτερους εκπροσώπους. Επτά παγκόσμιοι τίτλοι δεν έρχονται πραγματικά τυχαία! Η νικητήρια ιστορία του Biland ξεκινά το 1978: σε συνδυασμό με τον Βρετανό Kenny Williams, παίρνει την πρώτη ίριδα στην καριέρα του. Αργότερα θα συνεργαστεί με τον συμπατριώτη του Kurt Waltisperg: το ελβετικό δίδυμο θα είναι συνεχώς πρωταγωνιστής και οι παγκόσμιοι τίτλοι θα πολλαπλασιάζονται. Θρίαμβος στο φύλλο αγώνα το 1979, 1981, 1983, για να ολοκληρωθεί με την αστρική τριετία 1992-1994.
Μπρούνο Χόλτσερ
Πάντα στους «τρεις τροχούς» υπάρχει και η ιστορία αυτού του Ελβετού οδηγού. Η στιγμή της δόξας του ήταν μόνο μία, ακριβώς το 1979, η προτελευταία της παγκόσμιας καριέρας του. Μάλιστα, σε συνδυασμό με τον συμπατριώτη του Karl Meierhans, απέκτησε τον πρώτο και μοναδικό τίτλο στην κατηγορία B2B των sidecars. Μιλάμε για έναν συγκεκριμένο παγκόσμιο πρωταθλητή: στην πραγματικότητα, το παγκόσμιο στέμμα ήρθε χωρίς ούτε μία νίκη της σεζόν! Ένας από τους λίγους αναβάτες, πέντε συνολικά, ικανοί να κερδίσουν με αυτόν τον τρόπο: εδώ είναι όλα τα ονόματα.
Stefan Dörflinger
Ακόμα ο μόνος Ελβετός αναβάτης που μπορεί να κερδίσει σε περισσότερες από μία κατηγορίες στο τρέχον Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μιλάμε για τις «μικρές» κατηγορίες, δηλαδή τα 50cc και 80cc, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο πολύτιμα, μακριά από αυτό. Για τον Dörflinger είναι τέσσερις διαδοχικές ίριδες μεταξύ των δύο τάξεων. Ήταν ο τελευταίος παγκόσμιος πρωταθλητής στα ‘κουνούπια’, ακριβώς τη διετία 1982-1983, ενώ τις δύο επόμενες σεζόν πήρε τον τίτλο στα νεογέννητα 80cc, με πολύ σύντομη ιστορία.
Thomas Luthi
Είναι ένας από τους δύο πιο πρόσφατους πρωταθλητές στην ταχύτητα. Αποσύρθηκε το 2021 και τώρα είναι αθλητικός διευθυντής της ομάδας PrüstelGP στο Moto3, καθώς και φροντίζει νεαρά ταλέντα (ήταν διευθυντής του Jason Dupasquier, τώρα ακολουθεί τον Noah Dettwiler). Όχι πριν είχε γράψει ένα κομμάτι ιστορίας για τη χώρα του. Στην πραγματικότητα, το 2005 ο Lüthi έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 125cc, ακόμα ο τελευταίος Ελβετός αναβάτης που κέρδισε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Επιπλέον, είναι ένας από τους ελάχιστους αναβάτες με 300 GP που αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα.
Ράντι Κρουμενάχερ
Με χρονολογική σειρά, εδώ είναι ο τελευταίος Ελβετός παγκόσμιος πρωταθλητής στον κόσμο της ταχύτητας, αν και σε παράγωγα παραγωγής. Ήταν και αρκετό καιρό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά η μοναδική του ίριδα ήρθε όταν μετακόμισε στη Supersport. Είναι 2019, ο αναβάτης Grüt διανύει τη δεύτερη χρονιά του στη Yamaha και καταφέρνει να ανέβει στην κορυφή του κόσμου. Ο Krummenacher ήταν λοιπόν ο τελευταίος πρωταθλητής στην ιστορία της ελβετικής ταχύτητας δίτροχων, τουλάχιστον μέχρι τον διπλό θρίαμβο του Aegerter φέτος. Το τελευταίο σε ένα μικρό κλαμπ πρωταθλητών Ελβετίας.
Όχι μόνο άντρες
Πολλοί Ελβετοί πρωταγωνιστές σε διεθνές επίπεδο, έστω και πρωταθλητές. Αναφέρουμε επίσης τη νεαρή Marie Lambert, γεννημένη ως Marie Laure Rosine Page, με μια σύντομη και ατυχή ιστορία. Γεννημένη το 1935, η πιλότος ήταν οδηγός πλευρικού αυτοκινήτου, επιβάτης δίπλα στον σύζυγό της Κλοντ Λαμπέρ. Δυστυχώς, η ιστορία της σε παγκόσμιο επίπεδο διακόπηκε πολύ σύντομα, ακριβώς στο Isle of Man, τον τέταρτο γύρο της σεζόν του 1961. Για εκείνη ήταν το ντεμπούτο της στο TT, ενώ ο σύζυγός της είχε ήδη αγωνιστεί τον προηγούμενο χρόνο. Ένα μηχανικό πρόβλημα κατά τη διάρκεια του αγώνα αναγκάζει το πλαϊνό αυτοκίνητο να χάσει τον έλεγχο με πάνω από 160 km/h. Ο Κλοντ ξεφεύγει με σπασμένο πόδι, η Μαρί πετάγεται έξω από το όχημα και τραυματίζεται σοβαρά, πεθαίνει λίγα λεπτά αργότερα.
Jonathan Rea η υπέροχη βιογραφία: “In Testa” διαθέσιμη στο Amazon
Φωτογραφία: worldsbk.com