Ο Τζιοβάνι, για μένα, ήταν σαν τον ήλιο, τον άνεμο, τη βροχή. Ήταν πάντα εκεί. Ως παιδί, τις πρώτες φορές που πάτησα το πόδι μου στην αίθουσα τύπου στο Mugello, ήταν ήδη ο “Giovanni Di Pillo”. Ο εκφωνητής του κυκλώματος και ο ανταποκριτής των σημαντικότερων ιδιωτικών τηλεοράσεων στην Τοσκάνη. Δεν ήταν τυπικός ρεπόρτερ, ήταν διαφορετικός. Ένα ιστρίον, που τράβηξε την προσοχή όλων. Επισκίασε μάλιστα κατά καιρούς τους πρωταθλητές. Πόσο μάλλον οι συνάδελφοι.
Το 1976 σχολίασε την πρώτη έκδοση του ιταλικού GP στο Mugello στην πίστα. Η νίκη του Μπάρι Σιν, μπροστά από τους Φιλ Ρεντ και Βιρτζίνιο Φεράρι. Έχει περάσει μια εποχή από εκείνες τις εποχές, αλλά θυμόταν κάθε λεπτομέρεια της πρώτης του φοράς. Για το κοινό ήταν θεσμός και το ξυπνητήρι του στις εκατό χιλιάδες από το μικρόφωνο της πίστας, το πρωί του GP, έμεινε στην ιστορία των αγώνων: “Hello Mugellooooo…” Άρεσε σε όλους, ακόμα και ξένους καλεσμένους. Το BBC, δηλαδή η πιο διάσημη τηλεόραση στον κόσμο, του είχε αφιερώσει κάποτε ένα εκτενές ρεπορτάζ. Είχαν πάει να τον επισκεφτούν στο σπίτι του, στο Bagno a Ripoli, τον όμορφο κήπο της Φλωρεντίας. Η ανταποκρίτρια γοητεύτηκε τόσο πολύ από το χάρισμα του Τζιοβάνι που τον αποκάλεσε «ο Παβαρότι της μοτοσυκλέτας».
Οι ζωές και οι καριέρες μας έχουν αγγίξει χίλιες χίλιες φορές, ειδικά στις άκρες των πίστων World Superbike. Ήταν η μεγάλη μας ευκαιρία: Έγραψα, ζωγράφισε προσπεράσματα και αντιπαλότητα με την αμίμητη φωνή του, από το μικρόφωνο του La7. Το παιχνίδι της μοίρας τον ήθελε να σχολιάζει μερικά από τα πιο όμορφα vintage στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Παραμένει μυστήριο γιατί ένας τόσο καλός επαγγελματίας, που έχει δεχτεί χίλιες επαγγελματικές προκλήσεις, κερδίζοντας τις όλες, δεν κλήθηκε ποτέ να σχολιάσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στις πιο σημαντικές τηλεοράσεις. Ίσως επειδή ήταν πολύ καλός, εκτός ποσόστωσης.
Ο Τζιοβάνι Ντι Πίλο ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αφηγητής, γιατί δημιούργησε το σόου, όπως και οι οδηγοί στην πίστα. Μάλιστα τον σεβάστηκαν, σαν να ήταν ένας από αυτούς. Μερικές φορές τους πείραζε, ράβοντας πάνω τους παρατσούκλια κόμικς. Ο Τζέιμς Τόσελαντ, ο πρωταθλητής Superbike που έπαιζε πιάνο, έγινε «Τζακ». Αυτός, ο παγωμένος γιος της Αλμπιόνε, δεν κατάλαβε καλά γιατί, αλλά του άρεσε. Τόσο που έγινε «Τζακ» ακόμα και για Βρετανούς θαυμαστές. Στο Mugello, μετά τον Sheene, συνόδευσε στο βάθρο, μεταξύ άλλων, τους Mike Doohan, Valentino Rossi, Casey Stoner, Jorge Lorenzo: γίγαντες. Εκείνος, με το μικρόφωνο στο χέρι, κράτησε τη σκηνή και χειροκροτούσε. Τα δείγματα ήταν ικανοποιητικά, αλλά και λίγο.
Μετά τον Fabrizio Pirovano, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2016 σε ηλικία 56 ετών, ο DiPi μας άφησε πολύ νωρίς. Πολλοί αναρωτιούνται τι το ιδιαίτερο είχε το Superbike της χρυσής εποχής. Εδώ είναι το μυστικό, παιδιά: ειδικοί άνθρωποι έτρεξαν εκεί και το είπαν ειδικοί άνθρωποι. Χαρακτήρες, όπως ο Τζιοβάνι, που είχαν το μεγάλο χάρισμα να μπορούν να μιλούν στις καρδιές των ανθρώπων, να τους κάνουν να διασκεδάζουν και να ονειρεύονται. Η μοτοσικλέτα, έντονη με την ευρεία της έννοια, χάνει έναν σπουδαίο επαγγελματία. Αλλά πάνω από όλα σε έναν υπέροχο φίλο. Από εμένα, από όλους.
